Σας υποσχέθηκα μια παρουσίαση της 124 που έκανα ιστορική, αλλά πριν από αυτήν ας κάνουμε έναν χιουμοριστικό πρόλογο. Προσοχή ακολουθεί σεντόνι.....
Στον αστερισμό των ΜΒ
Μετά από μεγάλη αναζήτηση τελικά απέκτησα τον Μάρτιο του 2021 την W124 (στο εξής 124), την οποία είχα όνειρο από καιρό. Το περίεργο είναι ότι την «ζευγάρωσα» με μια W210 (στο εξής 210), την οποία κατέχω από το 2013. Είναι μια επιλογή που (αναγνωρίζω) δεν έχει καμία λογική, αφού έχω ήδη μια E-class και πήρα την αμέσως προηγούμενη, με τον ίδιο (ουσιαστικά) κινητήρα. Πολλές φορές όμως στην ζωή κάνουμε επιλογές εκτός πάσης λογικής και βασισμένες στο συναίσθημα αποκλειστικά. Ακολουθεί ένα μακρόσυρτο σεντόνι, που θέλει πολύ υπομονή για να το διαβάσει κανείς, επομένως όσοι θέλουν μπορούν να σταματήσουν εδώ.
Είχα την τύχη να γνωρίσω στην αρχή διαδικτυακά και εν συνεχεία δια ζώσης ένα φίλο από Πειραιά, τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος είναι μια πραγματική εγκυκλοπαίδεια για τα παλαιά Μερσεντές (και όχι μόνο….). Ξέρει ατελείωτα πράγματα, αγαπά αυτά τα αυτοκίνητα. Καταχράσθηκα την καλοσύνη του και τον απασχόλησα άπειρες φορές μέσα από τις σελίδες άλλου φόρουμ και αργότερα τηλεφωνικά (όταν έκανε το λάθος και μου έδωσε το τηλέφωνό του). Ήταν ο άνθρωπος εξαιτίας του οποίου πήρα την 210, και την 124 και έφτασα πολύ κοντά σε μια 190. Τα έφερε έτσι η μοίρα, που εκείνος πήρε την 190 και εύχομαι σύντομα να ταξιδέψουμε μαζί να χαρούμε τα αποκτήματά μας.
Ας ξεκινήσει το κουβάρι.
Το μακρινό 2013 και το 210
Μετά από πολλά χρόνια συμβίωσης με ένα Πεζό 405, είχε έρθει η ώρα της αλλαγής. Χρήματα για καινούργιο δεν υπήρχαν (κλασσική κατάσταση…), αλλά για κάποιον περίεργο λόγο έψαχνα δίλιτρο και πάνω, πρώτον γιατί είχαν αρχίσει να τα «σκοτώνουν» και δεύτερο γιατί έχοντας ένα σταθερό εισόδημα δεν είχα θέμα με τα τέλη και τα τεκμήρια.
Μετά από πολλή μελέτη, εξετάστηκαν αποκλειστικά τέσσερα αυτοκίνητα: ΒΜW E39, Peugeot 607, Volvo S80 πρώτης γενιάς και Mercedes W210. Όλα έπρεπε να είναι αυτόματα, είχα αποφασίσει να μην ξαναοδηγήσω χειροκίνητο. Το 607 ήταν 2.2 με 160 άλογα ατμόσφαιρα, ήταν πολύ ωραίο στα μάτια μου (ξέρω δείχνει ανοικονόμητο, αλλά αυτή η αίσθηση της «ρευστής» γραμμής με ξετρέλαινε) και νομίζω αδικήθηκε από την πορεία του. Κατεβαίνοντας κάποια στιγμή σε συγγενείς στην Εύβοια «πετάχτηκα» μέχρι το Λουτράκι για να δω ένα (μαύρο χρώμα, μπεζ δέρμα εσωτερικό) αλλά πήγε να με ξεγελάσει ότι ήταν ατρακάριστο και δεν προχώρησε. Ταξιδιάρικο αυτοκίνητο, αλλά σπάνιο και αυτό στην πορεία είναι μεγάλο μειονέκτημα για την αναμονή ανταλλακτικών.
Βαυαρό όπως τον ήθελα δεν βρέθηκε ποτέ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα αυτοκίνητα όσοι τα έχουν, τα πειράζουν μηχανολογικά, εμένα μου αρέσει το αυτοκίνητο να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στην εργοστασιακή έκδοση. Πάντα όμως θεωρούσα και θεωρώ το 39άρι, ως την καλύτερη σε αντοχή 5άρα που έβγαλαν, όχι το ομορφότερο αλλά το καλύτερο (αν και τα facelift 39άρια εμένα μου φαίνονται όμορφα). Mια πιθανή Ε39 είχε ένα άγνωστο αέριο και 180.000 χιλ. και δεν προχώρησε επίσης.
To S80 που βρέθηκε ήταν ένα ποίημα: Πρώτης γενιάς, δίλιτρο Τ5 με 225 άλογα, θαλασσί με μαύρο δέρμα εσωτερικό. Tο αυτοκίνητο ήταν σαν να είχε βγει από την αντιπροσωπεία, η λέξη έλαμπε είναι φτωχή για να αποδώσει την κατάστασή του. Ο τύπος ζούσε για να περιποιείται το αυτοκίνητό του. Ζητούσε πολλά (7Κ) αλλά θα έδινα, γιατί μου άρεσε. Ταυτόχρονα είχα αρχίσει να ψάχνω στις αγγελίες και για το 210. Ένα απόγευμα μπήκα σε ένα όμοιο Volvo S80 ταξί. Τον έπιασα συζήτηση. Απίθανο αυτοκίνητο μου λέει αλλά πάρε το 210. Μου είπε τιμές και χρόνο αναμονής για φανάρι σπασμένο του Βόλβο, κόκκαλο εγώ. «Το 210 θα βρίσκεις ανταλλακτικά και στα περίπτερα, όσο και να γεράσει το αυτοκίνητο….., στο δικό μου θα περιμένεις πάντα. Άσε που πάντα θα έχεις την απορία πως είναι τα παλιά Μερσεντές…».
Κάπου εκεί ξεκίνησε η επαφή με τον Αλέξανδρο, αμέσως μου το ξέκοψε:
- «facelift μόνο θα κοιτάς σε ότι E-class ψάχνεις, εκτός από την 124 που μπορείς να κοιτάς και την ενδιάμεση έκδοση». Πρώτα σεμινάρια, τι θα πει ενδιάμεση έκδοση, sacco panels, κλπ.
Το 211 δεν μπορούσα να το πλησιάσω και από ότι διάβασα και μελέτησα αργότερα, καλύτερα που δεν μπόρεσα. SBC, κλειδαριά, καδένα, περίοδος Μερσεντές - Κράισλερ… Κοίταξα για 210, το 124 δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Αύγουστο μήνα ήρθε από το Μεσολόγγι στην Θεσσαλονίκη για έλεγχο ένα με όλο το εξοπλισμό που έβγαζε τότε η εταιρεία (μιλάμε όμως για όλο: αυτόματο, δέρματα, ηλιοροφή, θερμαινόμενα καθίσματα, μνήμες, αισθητήρες μπρος και πίσω, πιτσιλήθρες, ηλεκτρικό κουρτινάκι, διπλό συναγερμό, xenon φώτα, Avantgarde, κλπ). Είχε και άδεια κυκλοφορίας με 1.800 κυβικά βγαλμένη στις 24/12 κάποιου έτους, να γελάς πικρά με την Ελλάδα μας. Δυστυχώς είχε κάνει άσχημο τρακάρισμα που φάνηκε όταν σηκώθηκε. Ο μηχανικός και φίλος, έθεσε βέτο και δεν προχώρησε. Και εκεί που είχε αποσυρθεί μια παλιά αγγελία για 210, επανεμφανίστηκε Οκτώβρη μήνα αν θυμάμαι καλά. Αναπηρικό που το οδηγούσε αυστηρά μόνο η σύζυγος του ιδιοκτήτη, γιατροί και οι δύο. Ταξίδεψα μέχρι Γιάννενα (δεν ήθελε να έρθει Θεσσαλονίκη), το ήλεγξα στην αντιπροσωπεία ήταν κουκλί, ακριβώς ίδιο εξοπλισμό με το μεσολογγίτικο χωρίς τα θερμαινόμενα (αλλά δίλιτρο φυσικά). Μιλάω με τον Αλέξανδρο:
- Πάρτο!!
Και το πήρα. 135.000 χιλιόμετρα, 6Κ, με σχεδόν υπερπλήρη εξοπλισμό ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, δώδεκα χρονών αμάξι. Το έχω και το χαίρομαι κοντά 11 χρόνια, δεν το μετάνιωσα στιγμή. Μου λέει κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος:
-Άμα οδηγήσεις 190 ή 124 θα το νιώσεις ακόμα περισσότερο αυτό το συναίσθημα. Η 210 είναι μια ενδιάμεση κατάσταση, από το 211 και μετά γίνανε όλα ηλεκτρονικά, η τελευταία Μερσεντές παλαιάς κοπής είναι η 124.
Άρχισε να με τρώει κάτι μέσα μου, ρε λές να πήρα το λάθος Μερσεντές; Ψάχνω για 190, βρίσκεται μια στα 200 μέτρα από το σπίτι μου, στέλνω φωτογραφίες, μου το «κόβει» ο εξπέρ από τον Πειραιά αλλά και ο μηχανικός. Κοιτάω ταυτόχρονα και για 124 (μέχρι τα ελληνοβουλγαρικά πήγα για χάρη της, την είχε ένας παπάς αλλά ήταν εντελώς Φρανκεστάιν το αυτοκίνητο, συναρμολογημένο από δύο άλλα 124!!!, τι στο διάολο έκανε ο παπάς όλη μέρα, έκοβε αυτοκίνητα
, αλλά όλα κόβονταν για κάποιο σοβαρό λόγο.
124 και πανδημία
-Αφού τρελλάθηκες για 124 πάρε με τον 111 τον δεκαεξαβάλβιδο. Θα γλυτώσεις την ιστορία με το K-jetronic, αλλά θα φορτωθείς αυτήν με την πλεξούδα. Τον κινητήρα τον ξέρεις, είναι ο δικός σου χωρίς τον κομπρέσσορα. Θα γλυτώσεις και από το σπάνιο φρέον της αρχικής έκδοσης (νομίζω R12 το λένε), στο facelift παίρνει το σύγχρονο φρέον R134.
Μιλάμε ότι τα σεμινάρια πέφτανε βροχή, καλά να είναι ο άνθρωπος. Εδέησα στα γεράματα να κάνω και facebook, αμέσως τον έκανα φίλο.
-Σε γράφω σε κάτι ιστοσελίδες που μπορεί να σε ενδιαφέρουν, νέα σεμινάρια.
Σκάει μύτη μια πρόσκληση για την ιστοσελίδα των 124, δέχομαι. Κοιτούσα καθημερινά, τόσο για πωλήσεις όσο και για να ενημερώνομαι. Kάποια στιγμή Νοέμβρη του 2020 εμφανίζεται (τρόπος του λέγειν εμφανίζεται, είπε ο άνθρωπος ότι έχει ένα στο χρώμα της μάνας του) αυτή που πήρα. Δεν έστειλε φωτογραφίες, έλεγε μόνο ότι πουλάει μια 124 στο χρώμα της μάνας της. Τον παίρνω τηλέφωνο μου στέλνει φωτο στο viber, βλέπω πράσινο malachite green, γυάλισε το μάτι μου. Χιλιόμετρα 160.000, αρχές του 1994. Χτυπάω το πλαίσιο στο lastvin, γέμισε δύο σελίδες ο εξοπλισμός…..Τον παίρνω πίσω, «κράτα το, θα το πάρω, μην ανεβάσεις ούτε φωτογραφίες» του λέω (δεν ξέρεις καμιά φορά ποιος θα το δει). Πράγματι ο άνθρωπος φέρθηκε σωστά, με περίμενε να αλλάξει η χρονιά για να μην πληρώνω άδικα τέλη κυκλοφορίας (καθόταν όλο το 2020 το αυτοκίνητο). Έλα όμως που πέσαμε στην πανδημία. Πήγε Γενάρης, πήγε Φλεβάρης, εμείς κλεισμένοι μέσα. Αρχές Μάρτη μου τηλεφωνεί:
- Πέθανε ένας στο χωριό, να σου στείλω το κηδειόχαρτο και ένα μήνυμα να έρθεις για την κηδεία τάχα μου; (λίγο μακάβριο και κωμικό ταυτόχρονα αλλά έτσι έγινε, αυτό το «τάχα μου» πάλι το έχω συνδυάσει με τους νοτιοελλαδίτες).
Κατεβαίνω λοιπόν στην Πελοπόννησο, με το 210 και έναν φίλο και συνάδελφο για δεύτερο οδηγό, ορκισμένο μπεμβεδάκια, με 2002 και Μ3 Ε30 (τα «μερσεντέ» τα λέει κοροϊδευτικά μεντεσέ), ξημερώματα φύγαμε. O Γιώργος είναι τύπος λαϊκός, πολύ λαϊκός. Πουκάμισο με πολλά χρώματα και η Ρίτα να άδει «κι αν κάνω άστατη ζωή».
-Ρε σύ το μου έβαλες το φαντεζί πουκάμισο και την Ρίτα, ποιος θα πιστέψει ότι πάμε σε κηδεία;
-Που θα φάμε;
-Πήρα κουλούρια, σήμερα θα την βγάλεις με κουλούρι Θεσσαλονίκης και καφέ… Να βάλω και λίγο κλασσική μουσική, Μπάχ να χαλαρώσουμε;
-Άμα τελειώσει η Ρίτα, βάλε Στράτο…
Στα διόδια και τα μπλόκα η Ρίτα χαμήλωνε, το βλέμμα έρεπε προς το τεθλιμμένο, όπου δείχναμε το κηδειόχαρτο, φεύγαν μακριά, «ζωή σε λόγου σας παιδιά».
Στο δρόμο τον είχα σε καταστολή, λόγω BMW έχει κάτι περίεργες οδηγικές ευαισθησίες ο Γιώργος. Βέβαια δεν είχε και κανέναν να τον τσαντίσει, μόνοι μας είμασταν στην Ιόνια, Τετάρτη πριν την Τσικνοπέμπτη του 2021. Για κακή μας τύχη μόλις αφήσαμε τον παράκτιο δρόμο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το βουνό, νάσου μπροστά μας «Ψάρια ο Πέτρος». Ο Πέτρος πήγαινε αργά. Το απολάμβανε. Ο Γιώργος πάλι -που έτυχε σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής να οδηγά- όχι…
-Πως πάει έτσι ο μ@λ@κ@##;
-Άσε ρε Γιώργο, φορτωμένος ψάρια θα είναι, στο βουνό με στροφιλίκι ανεβαίνει…. Μην του φύγουν και οι ψαροκασέλες.
-Θα τον περάσω…..
-Περίμενε, σε κανένα ίσιωμα…
Έλα ντε που τα έβλεπε όλα ίσιωμα. Βγαίνει αριστερά, κορνάρει και ενώ είμαστε δίπλα-δίπλα, σκάει μύτη ένα SUV από απέναντι, πέφτει στα φρένα και ξαναμαζευόμαστε…
-Γιώργο, να φτάσουμε….
-Μην ανησυχείς, το΄χω.
Έδωσε ο Θεός ένα ίσιωμα, πέρασε ο Γιώργος τον Πέτρο, αντάλλαξαν κάτι γαλλικούς χαιρετισμούς και φτάσαμε στο χωριό. Από έξω έλαμπε το αυτοκίνητο, μέσα σε μπεζ δέρμα σε καλή κατάσταση, ούτε που πρόλαβα να το κοιτάξω καλά-καλά, έκλεινε και το ΚΕΠ βιαζόμουνα. Πριν μπούμε ο πονηρός ιδιοκτήτης αρχίζει τις κολακείες «και τι καλά παιδιά εσείς οι Μακεδόνες και πάντα κρατάτε τον λόγο σας» και μου ρίχνει την μπόμπα.
-Ξέρεις λίγο στο δίνω, βάλε κάτι παραπάνω, μου το ζητάνε κι άλλοι.
Αρχίζουν τα παζάρια κόβουμε το «παραπάνω» στο μισό, που θα το πάρει όμως το ¼ τώρα και το άλλο ¼ πριν το καλοκαίρι. Μπαίνουμε στο ΚΕΠ και αρχίζει ο μαραθώνιος με έναν υπάλληλο του Ελληνικού Δημοσίου, που του έλαχε να είναι μόνος του σε εποχή πανδημίας (υποτίθεται οι άλλοι σε τηλεργασία) και να μην ξέρει πως ανοίγει ο Η/Υ και πως δουλεύει το φωτοτυπικό. Δώστου τηλέφωνα στο Αίγιο «έλα κορίτσι, ποιος είναι ο κωδικός για το κομπιούτερ και πως κάνουμε αγοραπωλησία αυτοκινήτου;». Να μην τα πολυλογώ, έχω συμπληρώσει ότι έντυπα μου έδωσε περνάει μισή ώρα και είμασταν ακόμη στο πως βγαίνει φωτοτυπία μπρος-πίσω η άδεια του αυτοκινήτου, πρέπει να έχει ξοδέψει καμιά 20αριά κόλλες Α4. Ο υπολογιστής και η λειτουργία του όμως, μυστήριο άλυτο για τον υπάλληλο. Λέω μέσα μου «θα κλείσουν από το Αίγιο και άδικα κουβαλήθηκα», παίρνω το θάρρος και προτείνω: Θέλεις να μιλήσω εγώ και να συμπληρώσω ότι χρειάζεται στον υπολογιστή;
Εγκατέλειψε την καρέκλα του και άρχισε να λέει τα νέα του χωριού με τον πωλητή, πιο γρήγορα από ότι έκανε ο Γιουσέιν Μπολτ τα 100 μέτρα….Μίλησα με το «κορίτσι» και σε 15 λεπτά είχαμε τελειώσει.
Κατεβαίνουμε στην εθνική Αθηνών-Πατρών, αλλάζω αμέσως τα λάδια και ξεκινάμε επιστροφή. Κοιτάω τα λάστιχα ήταν κοίταξα Bridgestone του 2019, γύρω στα 7.000 χιλιόμετρα είχαν κάνει, ακόμα είχαν τις «ίνες» απάνω τους. Η Τροχαία στην Ελλάδα δουλεύει μέχρι τις 2, μετά σχολάνε τα παιδιά. Στο πήγαινε μας σταμάτησαν πέντε φορές, στο έλα ήταν εξαφανισμένοι.
Ο Γιώργος έτοιμος για καζούρα, αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω
-Ωραίος ο μεντεσές που βρήκες, τώρα το καβουράκι σου λείπει Μήτσο…… Τι θα φάμε;
-Κουλούρια Θεσσαλονίκης. Δέκα πήρα.
-Καταξοδεύτηκες. Θα στουμπώσει ο κώλος μας…
-Στο δρόμο άσε να πάω εγώ μπροστά, παλιό αυτοκίνητο είναι, μην βγάλει κανένα πρόβλημα.
Το «παλιό αυτοκίνητο» πήγαινε μέχρι 140 λες και ήταν βιδωμένο σε ράγες. Παραπάνω δεν δοκίμασα. Σε κάτι ανοιχτές στροφές της Ιόνιας Οδού πήγαινε τρένο. Πιο αργό σε επιτάχυνση από το 210 (κομπρέσορας γαρ…) αλλά απίστευτα σταθερό, σου έδινε την εντύπωση ότι είναι φτιαγμένο από ένα κομμάτι όλο μαζί.
-Ρε Μήτσο, η «γιαγιά» δεν γέρνει καθόλου όπως την βλέπω από πίσω, τι στο διάολο γίνεται κι εσύ που το οδηγάς πως το νιώθεις;
-Σαν να γλιστράει στο δρόμο και δεν τρίζει τίποτα….. Άσε που είμαι ξεκούραστος, με τις δικές σου τις μπέμπες θα είχε γίνει το κεφάλι μου κουδουνίστρα……
-Άιντε βρε, με τον μεντεσέ….
Φτάνουμε βράδυ Θεσσαλονίκη, πέφτω ξερός. Την άλλη μέρα το κοιτάω, καλό μου φάνηκε, ανοίγω το βιβλίο του, Μerser, και Λαϊνόπουλος όλα τα σέρβις, μέχρι το 2008. Για να μην τα πολυλογώ έφτασα με τα τηλέφωνα ως την κόρη του πρώτου ιδιοκτήτη.
- Τι να σου πω, ο μακαρίτης ο πατέρας μου τα αγαπούσε τα παλιά Μερσεντές και αυτό το πρόσεχε πολύ. Το συντηρούσε στην αντιπροσωπεία και το είχε για ταξίδια μόνο (το τελευταίο σέρβις του 2008 με σφραγίδα Λαϊνόπουλου στα 105.000 χιλιόμετρα). Μόνο που δεν το χάρηκε πολύ γιατί έπαθε εγκεφαλικό και για μια πενταετία το αυτοκίνητο δεν έκανε σχεδόν καθόλου χιλιόμετρα. Το δώσαμε το 2017 (σέρβις στον Σιδέρη 128.000 χιλιόμετρα τέλος του 2017). Κοιτάω το χαρτί των παλιών ΚΤΕΟ, όλα συμφωνούσαν σε ημερομηνίες και χιλιόμετρα. Επομένως σκέφτομαι από χιλιόμετρα είμαστε καλά.
Δείχνω την πλεξούδα στον φίλο – μηχανικό, «αλλαγμένη είναι». Ωραία πάει κι αυτό. «Ατρακάριστο επίσης, αλλά βαμμένο, σου έκανε την χάρη μετά από τόσα χρόνια θα το έβαφες εσύ. Άμα όμως περιμένεις ότι ένα αυτοκίνητο 30 χρονών που ήταν έξω με κουκούλα, δεν θα έχει σημάδια φθοράς τότε γελιέσαι.».
Πόσο δίκιο είχε ο φίλος μηχανικός… Ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ για όλα πάνω στην γη. Σε αυτά τα τρία χρόνια το 124 (η κορωνίδα των μοντέλων της εταιρείας από άποψη αντοχής στον χρόνο) ήσυχα και ταπεινά ζήτησε ρεζερβουάρ, διακόπτη kick down, λαστιχάκι για το αυτόματο κιβώτιο, λάστιχο πόρτας οδηγού, επιδιόρθωση πίσω ηχείων, μηχανισμό δεξιού καθρέφτη, θερμοστάτη. Μικρά μικρά που μου δίνουν χαρά να ασχολούμαι μαζί του, αλλά που μου θυμίζουν ότι όλα θέλουν την φροντίδα τους.
The next project
Πριν ο θεριστής κόψει και το δικό μου στάχυ, σκέφτομαι να πραγματοποιήσω άλλη μια νεανική τρέλα: Πάντα συμπαθούσα τις μεγάλες υδροπνευματικές Σιτροέν, τις ναυαρχίδες της εταιρείας (C5, Xantia, ΒΧ, GS, GSA δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία). Το SM είναι ανύπαρκτο και πανάκριβο. Για τα δεδομένα μου ακριβό είναι και το DS (άρα μας μένουν τα CX, XM, C6). Ιδανικά να είναι αυτόματο, αλλά σε αυτή την περίπτωση ειδικά, θα μπορούσα να κάνω και τα στραβά μάτια.
Για την CΧ ήξερα ελάχιστα μέχρι που γράφτηκα στο φόρουμ. Εδώ απολαμβάνει μεγάλης εκτίμησης. Στην αρχή δεν μου άρεσε σαν σχήμα (καλά, μην βαράτε την γνώμη μου είπα…..) αλλά πες-πες από εσάς, άρχισα να την συμπαθώ. Δυστυχώς δεν έχω ταξιδέψει με CX για να νιώσω αυτή την αίσθηση που όλοι σας περιγράφετε με θαυμασμό (Nikephoros, σε περίπτωση που δεν έγινε απολύτως κατανοητό, αυτό είναι μπηχτή για σένα). Είδα βέβαια από κοντά μια μπλε που πωλούνταν Θεσσαλονίκη και ήταν φανερό – παρότι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης φαινόταν πως προσπαθούσε να την έχει σε καλή κατάσταση- πως η σκουριά είναι μεγάλο θέμα γι αυτήν. Ωστόσο η εναλλακτική θεώρηση της πάνω στην οδήγηση (δορυφόροι, λειτουργία διακοπτών, diravi, θέση φρένου, θέση ραδιοφώνου, όργανα περιστρεφόμενα, κ.λ.π.) είναι αλήθεια ότι με εξιτάρει. Σήμερα όλα γίνονται με μια διαφορετική λογική όταν κάθεσαι στην θέση του οδηγού, αλλά πως είναι η εναλλακτική πρόταση που υπήρχε τότε; Η CX σου δίνει την δυνατότητα να την διαπιστώσεις και να συγκρίνεις. Βέβαια, έχει και τα αρνητικά της, που μου περιέγραψε καθόλα αντικειμενικά ο CX_Prestige (ουσιαστική έλλειψη κλιματισμού, θορύβους, κάθεσαι πολύ χαμηλά, φωτισμός, κ.λ.π). Εκτός των άλλων φέρει και τον τίτλο του τελευταίου αυτοκινήτου που σχεδιάστηκε και παρήχθη από την παλιά Σιτροέν. Φαντάζομαι ότι όταν τους αγόρασε μετά η μαμά Peugeot, πρέπει να αντιμετώπιζε τους σχεδιαστές της Citroen σαν τους τρελούς του χωριού που όταν τους πήγαιναν σχέδια, τα «αφεντικά» τους πετούσαν έξω με τις κλωτσιές.
To XM το λατρεύω σαν εμφάνιση, αν και δεν είμαι φαν των γωνιών, μου αρέσει η σφηνοειδής μορφή του. Αν μετρούσε μόνο αυτό, ήταν νικήτρια. Αλλά έψαξα, βρήκα δύο πρώην ιδιοκτήτες και μίλησα μαζί τους. Τα ΧΜ Phase I πρέπει να είναι από τα πιο horror stories αυτοκίνητα που φτάχτηκαν ποτέ. Δούλευαν κατά βούληση σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες τους. Λες και μικροί καλικάντζαροι ήταν κρυμμένοι στα καλώδιά τους και προξενούσαν καθημερινές βλάβες. Και οι δύο το πούλησαν γιατί δεν άντεχαν να πάει πίσω η δουλειά τους με το να τρέχουν κάθε βδομάδα στην αντιπροσωπεία. Το Phase II ήταν πολύ βελτιωμένο, αλλά πούλησε ελάχιστα και είναι δυσεύρετο. Όλα αυτά πριν γνωρίσω τον CX_Prestige. Ο Νίκος μου είπε πολλά για την ΧΜ τις «καλές» και «κακές» περιόδους και τις εκδόσεις της. Πολύ άσχημη φήμη έχουν τα αυτόματα της ΖF με τα οποία εξοπλιζόταν το αυτοκίνητο. Επίσης κοιτώντας στο διαδίκτυο είδα ότι η Ολλανδία πρέπει να είναι ο παράδεισος των παλαιών Σιτροέν και στην Πολωνία υπάρχει μια εταιρεία που ανακαινίζει κυρίως παλιές ΧΜ.
Ακόμη πιο δυσεύρετο είναι και το C6 (μόλις 23.000 κομμάτια σε 7 χρόνια!!), χωρίς αυτό να είναι κακό, σίγουρα η τιμή του θα ανέβει στο μέλλον. Αλλά από ότι μου είπε ο CX_Prestige η μαμά Σιτροέν το έχει σχεδόν εγκαταλείψει από πλευράς ανταλλακτικών και το κόστος αυτών είναι στα ύψη.
Δεν έχω καταλήξει σε κάποιο ανάμεσα σε CX και XM, αλλά δεν έχω και τα χρήματα αυτή την περίοδο. Θέλω όμως να πάρω κάποιο, αν μπορέσω. Μετά θυμήθηκα μια άλλη κουβέντα του Νίκου. Το να κινείς τακτικά και να συντηρείς τρία αυτοκίνητα είναι too much. Επειδή δεν έχω μηχανολογικές γνώσεις για να ασχοληθώ ο ίδιος και να τα χαίρομαι από αυτή την άποψη, τα αυτοκίνητά μου τα χαίρομαι μόνο όταν τα οδηγώ. Ουσιαστικά τα οδηγώ Σαββατοκύριακα και αυτό αν ο καιρός είναι καλός. Το 210 παίζει και τον ρόλο του καθημερινού αυτοκινήτου (έχει ήδη 275.000 χιλιόμετρα) και το 124 ακόμα δεν το χόρτασα. Αλλά χορταίνω γρήγορα και φοβάμαι ότι η όρεξη για το υδροπνευματικό θα επανέλθει…….Για να πω την αλήθεια καμιά φορά βλέπω και 126 στον ύπνο μου, αλλά στα τρία λέω να σταματήσω…….
Υγεία σε όλους, καλά χιλιόμετρα με τα αυτοκίνητά σας, τις γριούλες και τις λιγότερο γριούλες. Ακολουθούν φωτογραφίες και πληροφορίες για την 124.
Στον αστερισμό των ΜΒ
Μετά από μεγάλη αναζήτηση τελικά απέκτησα τον Μάρτιο του 2021 την W124 (στο εξής 124), την οποία είχα όνειρο από καιρό. Το περίεργο είναι ότι την «ζευγάρωσα» με μια W210 (στο εξής 210), την οποία κατέχω από το 2013. Είναι μια επιλογή που (αναγνωρίζω) δεν έχει καμία λογική, αφού έχω ήδη μια E-class και πήρα την αμέσως προηγούμενη, με τον ίδιο (ουσιαστικά) κινητήρα. Πολλές φορές όμως στην ζωή κάνουμε επιλογές εκτός πάσης λογικής και βασισμένες στο συναίσθημα αποκλειστικά. Ακολουθεί ένα μακρόσυρτο σεντόνι, που θέλει πολύ υπομονή για να το διαβάσει κανείς, επομένως όσοι θέλουν μπορούν να σταματήσουν εδώ.
Είχα την τύχη να γνωρίσω στην αρχή διαδικτυακά και εν συνεχεία δια ζώσης ένα φίλο από Πειραιά, τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος είναι μια πραγματική εγκυκλοπαίδεια για τα παλαιά Μερσεντές (και όχι μόνο….). Ξέρει ατελείωτα πράγματα, αγαπά αυτά τα αυτοκίνητα. Καταχράσθηκα την καλοσύνη του και τον απασχόλησα άπειρες φορές μέσα από τις σελίδες άλλου φόρουμ και αργότερα τηλεφωνικά (όταν έκανε το λάθος και μου έδωσε το τηλέφωνό του). Ήταν ο άνθρωπος εξαιτίας του οποίου πήρα την 210, και την 124 και έφτασα πολύ κοντά σε μια 190. Τα έφερε έτσι η μοίρα, που εκείνος πήρε την 190 και εύχομαι σύντομα να ταξιδέψουμε μαζί να χαρούμε τα αποκτήματά μας.
Ας ξεκινήσει το κουβάρι.
Το μακρινό 2013 και το 210
Μετά από πολλά χρόνια συμβίωσης με ένα Πεζό 405, είχε έρθει η ώρα της αλλαγής. Χρήματα για καινούργιο δεν υπήρχαν (κλασσική κατάσταση…), αλλά για κάποιον περίεργο λόγο έψαχνα δίλιτρο και πάνω, πρώτον γιατί είχαν αρχίσει να τα «σκοτώνουν» και δεύτερο γιατί έχοντας ένα σταθερό εισόδημα δεν είχα θέμα με τα τέλη και τα τεκμήρια.
Μετά από πολλή μελέτη, εξετάστηκαν αποκλειστικά τέσσερα αυτοκίνητα: ΒΜW E39, Peugeot 607, Volvo S80 πρώτης γενιάς και Mercedes W210. Όλα έπρεπε να είναι αυτόματα, είχα αποφασίσει να μην ξαναοδηγήσω χειροκίνητο. Το 607 ήταν 2.2 με 160 άλογα ατμόσφαιρα, ήταν πολύ ωραίο στα μάτια μου (ξέρω δείχνει ανοικονόμητο, αλλά αυτή η αίσθηση της «ρευστής» γραμμής με ξετρέλαινε) και νομίζω αδικήθηκε από την πορεία του. Κατεβαίνοντας κάποια στιγμή σε συγγενείς στην Εύβοια «πετάχτηκα» μέχρι το Λουτράκι για να δω ένα (μαύρο χρώμα, μπεζ δέρμα εσωτερικό) αλλά πήγε να με ξεγελάσει ότι ήταν ατρακάριστο και δεν προχώρησε. Ταξιδιάρικο αυτοκίνητο, αλλά σπάνιο και αυτό στην πορεία είναι μεγάλο μειονέκτημα για την αναμονή ανταλλακτικών.
Βαυαρό όπως τον ήθελα δεν βρέθηκε ποτέ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτά τα αυτοκίνητα όσοι τα έχουν, τα πειράζουν μηχανολογικά, εμένα μου αρέσει το αυτοκίνητο να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στην εργοστασιακή έκδοση. Πάντα όμως θεωρούσα και θεωρώ το 39άρι, ως την καλύτερη σε αντοχή 5άρα που έβγαλαν, όχι το ομορφότερο αλλά το καλύτερο (αν και τα facelift 39άρια εμένα μου φαίνονται όμορφα). Mια πιθανή Ε39 είχε ένα άγνωστο αέριο και 180.000 χιλ. και δεν προχώρησε επίσης.
To S80 που βρέθηκε ήταν ένα ποίημα: Πρώτης γενιάς, δίλιτρο Τ5 με 225 άλογα, θαλασσί με μαύρο δέρμα εσωτερικό. Tο αυτοκίνητο ήταν σαν να είχε βγει από την αντιπροσωπεία, η λέξη έλαμπε είναι φτωχή για να αποδώσει την κατάστασή του. Ο τύπος ζούσε για να περιποιείται το αυτοκίνητό του. Ζητούσε πολλά (7Κ) αλλά θα έδινα, γιατί μου άρεσε. Ταυτόχρονα είχα αρχίσει να ψάχνω στις αγγελίες και για το 210. Ένα απόγευμα μπήκα σε ένα όμοιο Volvo S80 ταξί. Τον έπιασα συζήτηση. Απίθανο αυτοκίνητο μου λέει αλλά πάρε το 210. Μου είπε τιμές και χρόνο αναμονής για φανάρι σπασμένο του Βόλβο, κόκκαλο εγώ. «Το 210 θα βρίσκεις ανταλλακτικά και στα περίπτερα, όσο και να γεράσει το αυτοκίνητο….., στο δικό μου θα περιμένεις πάντα. Άσε που πάντα θα έχεις την απορία πως είναι τα παλιά Μερσεντές…».
Κάπου εκεί ξεκίνησε η επαφή με τον Αλέξανδρο, αμέσως μου το ξέκοψε:
- «facelift μόνο θα κοιτάς σε ότι E-class ψάχνεις, εκτός από την 124 που μπορείς να κοιτάς και την ενδιάμεση έκδοση». Πρώτα σεμινάρια, τι θα πει ενδιάμεση έκδοση, sacco panels, κλπ.
Το 211 δεν μπορούσα να το πλησιάσω και από ότι διάβασα και μελέτησα αργότερα, καλύτερα που δεν μπόρεσα. SBC, κλειδαριά, καδένα, περίοδος Μερσεντές - Κράισλερ… Κοίταξα για 210, το 124 δεν πέρασε καν από το μυαλό μου. Αύγουστο μήνα ήρθε από το Μεσολόγγι στην Θεσσαλονίκη για έλεγχο ένα με όλο το εξοπλισμό που έβγαζε τότε η εταιρεία (μιλάμε όμως για όλο: αυτόματο, δέρματα, ηλιοροφή, θερμαινόμενα καθίσματα, μνήμες, αισθητήρες μπρος και πίσω, πιτσιλήθρες, ηλεκτρικό κουρτινάκι, διπλό συναγερμό, xenon φώτα, Avantgarde, κλπ). Είχε και άδεια κυκλοφορίας με 1.800 κυβικά βγαλμένη στις 24/12 κάποιου έτους, να γελάς πικρά με την Ελλάδα μας. Δυστυχώς είχε κάνει άσχημο τρακάρισμα που φάνηκε όταν σηκώθηκε. Ο μηχανικός και φίλος, έθεσε βέτο και δεν προχώρησε. Και εκεί που είχε αποσυρθεί μια παλιά αγγελία για 210, επανεμφανίστηκε Οκτώβρη μήνα αν θυμάμαι καλά. Αναπηρικό που το οδηγούσε αυστηρά μόνο η σύζυγος του ιδιοκτήτη, γιατροί και οι δύο. Ταξίδεψα μέχρι Γιάννενα (δεν ήθελε να έρθει Θεσσαλονίκη), το ήλεγξα στην αντιπροσωπεία ήταν κουκλί, ακριβώς ίδιο εξοπλισμό με το μεσολογγίτικο χωρίς τα θερμαινόμενα (αλλά δίλιτρο φυσικά). Μιλάω με τον Αλέξανδρο:
- Πάρτο!!
Και το πήρα. 135.000 χιλιόμετρα, 6Κ, με σχεδόν υπερπλήρη εξοπλισμό ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα, δώδεκα χρονών αμάξι. Το έχω και το χαίρομαι κοντά 11 χρόνια, δεν το μετάνιωσα στιγμή. Μου λέει κάποια στιγμή ο Αλέξανδρος:
-Άμα οδηγήσεις 190 ή 124 θα το νιώσεις ακόμα περισσότερο αυτό το συναίσθημα. Η 210 είναι μια ενδιάμεση κατάσταση, από το 211 και μετά γίνανε όλα ηλεκτρονικά, η τελευταία Μερσεντές παλαιάς κοπής είναι η 124.
Άρχισε να με τρώει κάτι μέσα μου, ρε λές να πήρα το λάθος Μερσεντές; Ψάχνω για 190, βρίσκεται μια στα 200 μέτρα από το σπίτι μου, στέλνω φωτογραφίες, μου το «κόβει» ο εξπέρ από τον Πειραιά αλλά και ο μηχανικός. Κοιτάω ταυτόχρονα και για 124 (μέχρι τα ελληνοβουλγαρικά πήγα για χάρη της, την είχε ένας παπάς αλλά ήταν εντελώς Φρανκεστάιν το αυτοκίνητο, συναρμολογημένο από δύο άλλα 124!!!, τι στο διάολο έκανε ο παπάς όλη μέρα, έκοβε αυτοκίνητα
, αλλά όλα κόβονταν για κάποιο σοβαρό λόγο.124 και πανδημία
-Αφού τρελλάθηκες για 124 πάρε με τον 111 τον δεκαεξαβάλβιδο. Θα γλυτώσεις την ιστορία με το K-jetronic, αλλά θα φορτωθείς αυτήν με την πλεξούδα. Τον κινητήρα τον ξέρεις, είναι ο δικός σου χωρίς τον κομπρέσσορα. Θα γλυτώσεις και από το σπάνιο φρέον της αρχικής έκδοσης (νομίζω R12 το λένε), στο facelift παίρνει το σύγχρονο φρέον R134.
Μιλάμε ότι τα σεμινάρια πέφτανε βροχή, καλά να είναι ο άνθρωπος. Εδέησα στα γεράματα να κάνω και facebook, αμέσως τον έκανα φίλο.
-Σε γράφω σε κάτι ιστοσελίδες που μπορεί να σε ενδιαφέρουν, νέα σεμινάρια.
Σκάει μύτη μια πρόσκληση για την ιστοσελίδα των 124, δέχομαι. Κοιτούσα καθημερινά, τόσο για πωλήσεις όσο και για να ενημερώνομαι. Kάποια στιγμή Νοέμβρη του 2020 εμφανίζεται (τρόπος του λέγειν εμφανίζεται, είπε ο άνθρωπος ότι έχει ένα στο χρώμα της μάνας του) αυτή που πήρα. Δεν έστειλε φωτογραφίες, έλεγε μόνο ότι πουλάει μια 124 στο χρώμα της μάνας της. Τον παίρνω τηλέφωνο μου στέλνει φωτο στο viber, βλέπω πράσινο malachite green, γυάλισε το μάτι μου. Χιλιόμετρα 160.000, αρχές του 1994. Χτυπάω το πλαίσιο στο lastvin, γέμισε δύο σελίδες ο εξοπλισμός…..Τον παίρνω πίσω, «κράτα το, θα το πάρω, μην ανεβάσεις ούτε φωτογραφίες» του λέω (δεν ξέρεις καμιά φορά ποιος θα το δει). Πράγματι ο άνθρωπος φέρθηκε σωστά, με περίμενε να αλλάξει η χρονιά για να μην πληρώνω άδικα τέλη κυκλοφορίας (καθόταν όλο το 2020 το αυτοκίνητο). Έλα όμως που πέσαμε στην πανδημία. Πήγε Γενάρης, πήγε Φλεβάρης, εμείς κλεισμένοι μέσα. Αρχές Μάρτη μου τηλεφωνεί:
- Πέθανε ένας στο χωριό, να σου στείλω το κηδειόχαρτο και ένα μήνυμα να έρθεις για την κηδεία τάχα μου; (λίγο μακάβριο και κωμικό ταυτόχρονα αλλά έτσι έγινε, αυτό το «τάχα μου» πάλι το έχω συνδυάσει με τους νοτιοελλαδίτες).
Κατεβαίνω λοιπόν στην Πελοπόννησο, με το 210 και έναν φίλο και συνάδελφο για δεύτερο οδηγό, ορκισμένο μπεμβεδάκια, με 2002 και Μ3 Ε30 (τα «μερσεντέ» τα λέει κοροϊδευτικά μεντεσέ), ξημερώματα φύγαμε. O Γιώργος είναι τύπος λαϊκός, πολύ λαϊκός. Πουκάμισο με πολλά χρώματα και η Ρίτα να άδει «κι αν κάνω άστατη ζωή».
-Ρε σύ το μου έβαλες το φαντεζί πουκάμισο και την Ρίτα, ποιος θα πιστέψει ότι πάμε σε κηδεία;
-Που θα φάμε;
-Πήρα κουλούρια, σήμερα θα την βγάλεις με κουλούρι Θεσσαλονίκης και καφέ… Να βάλω και λίγο κλασσική μουσική, Μπάχ να χαλαρώσουμε;
-Άμα τελειώσει η Ρίτα, βάλε Στράτο…
Στα διόδια και τα μπλόκα η Ρίτα χαμήλωνε, το βλέμμα έρεπε προς το τεθλιμμένο, όπου δείχναμε το κηδειόχαρτο, φεύγαν μακριά, «ζωή σε λόγου σας παιδιά».
Στο δρόμο τον είχα σε καταστολή, λόγω BMW έχει κάτι περίεργες οδηγικές ευαισθησίες ο Γιώργος. Βέβαια δεν είχε και κανέναν να τον τσαντίσει, μόνοι μας είμασταν στην Ιόνια, Τετάρτη πριν την Τσικνοπέμπτη του 2021. Για κακή μας τύχη μόλις αφήσαμε τον παράκτιο δρόμο και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς το βουνό, νάσου μπροστά μας «Ψάρια ο Πέτρος». Ο Πέτρος πήγαινε αργά. Το απολάμβανε. Ο Γιώργος πάλι -που έτυχε σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής να οδηγά- όχι…
-Πως πάει έτσι ο μ@λ@κ@##;
-Άσε ρε Γιώργο, φορτωμένος ψάρια θα είναι, στο βουνό με στροφιλίκι ανεβαίνει…. Μην του φύγουν και οι ψαροκασέλες.
-Θα τον περάσω…..
-Περίμενε, σε κανένα ίσιωμα…
Έλα ντε που τα έβλεπε όλα ίσιωμα. Βγαίνει αριστερά, κορνάρει και ενώ είμαστε δίπλα-δίπλα, σκάει μύτη ένα SUV από απέναντι, πέφτει στα φρένα και ξαναμαζευόμαστε…
-Γιώργο, να φτάσουμε….
-Μην ανησυχείς, το΄χω.
Έδωσε ο Θεός ένα ίσιωμα, πέρασε ο Γιώργος τον Πέτρο, αντάλλαξαν κάτι γαλλικούς χαιρετισμούς και φτάσαμε στο χωριό. Από έξω έλαμπε το αυτοκίνητο, μέσα σε μπεζ δέρμα σε καλή κατάσταση, ούτε που πρόλαβα να το κοιτάξω καλά-καλά, έκλεινε και το ΚΕΠ βιαζόμουνα. Πριν μπούμε ο πονηρός ιδιοκτήτης αρχίζει τις κολακείες «και τι καλά παιδιά εσείς οι Μακεδόνες και πάντα κρατάτε τον λόγο σας» και μου ρίχνει την μπόμπα.
-Ξέρεις λίγο στο δίνω, βάλε κάτι παραπάνω, μου το ζητάνε κι άλλοι.
Αρχίζουν τα παζάρια κόβουμε το «παραπάνω» στο μισό, που θα το πάρει όμως το ¼ τώρα και το άλλο ¼ πριν το καλοκαίρι. Μπαίνουμε στο ΚΕΠ και αρχίζει ο μαραθώνιος με έναν υπάλληλο του Ελληνικού Δημοσίου, που του έλαχε να είναι μόνος του σε εποχή πανδημίας (υποτίθεται οι άλλοι σε τηλεργασία) και να μην ξέρει πως ανοίγει ο Η/Υ και πως δουλεύει το φωτοτυπικό. Δώστου τηλέφωνα στο Αίγιο «έλα κορίτσι, ποιος είναι ο κωδικός για το κομπιούτερ και πως κάνουμε αγοραπωλησία αυτοκινήτου;». Να μην τα πολυλογώ, έχω συμπληρώσει ότι έντυπα μου έδωσε περνάει μισή ώρα και είμασταν ακόμη στο πως βγαίνει φωτοτυπία μπρος-πίσω η άδεια του αυτοκινήτου, πρέπει να έχει ξοδέψει καμιά 20αριά κόλλες Α4. Ο υπολογιστής και η λειτουργία του όμως, μυστήριο άλυτο για τον υπάλληλο. Λέω μέσα μου «θα κλείσουν από το Αίγιο και άδικα κουβαλήθηκα», παίρνω το θάρρος και προτείνω: Θέλεις να μιλήσω εγώ και να συμπληρώσω ότι χρειάζεται στον υπολογιστή;
Εγκατέλειψε την καρέκλα του και άρχισε να λέει τα νέα του χωριού με τον πωλητή, πιο γρήγορα από ότι έκανε ο Γιουσέιν Μπολτ τα 100 μέτρα….Μίλησα με το «κορίτσι» και σε 15 λεπτά είχαμε τελειώσει.
Κατεβαίνουμε στην εθνική Αθηνών-Πατρών, αλλάζω αμέσως τα λάδια και ξεκινάμε επιστροφή. Κοιτάω τα λάστιχα ήταν κοίταξα Bridgestone του 2019, γύρω στα 7.000 χιλιόμετρα είχαν κάνει, ακόμα είχαν τις «ίνες» απάνω τους. Η Τροχαία στην Ελλάδα δουλεύει μέχρι τις 2, μετά σχολάνε τα παιδιά. Στο πήγαινε μας σταμάτησαν πέντε φορές, στο έλα ήταν εξαφανισμένοι.
Ο Γιώργος έτοιμος για καζούρα, αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω
-Ωραίος ο μεντεσές που βρήκες, τώρα το καβουράκι σου λείπει Μήτσο…… Τι θα φάμε;
-Κουλούρια Θεσσαλονίκης. Δέκα πήρα.
-Καταξοδεύτηκες. Θα στουμπώσει ο κώλος μας…
-Στο δρόμο άσε να πάω εγώ μπροστά, παλιό αυτοκίνητο είναι, μην βγάλει κανένα πρόβλημα.
Το «παλιό αυτοκίνητο» πήγαινε μέχρι 140 λες και ήταν βιδωμένο σε ράγες. Παραπάνω δεν δοκίμασα. Σε κάτι ανοιχτές στροφές της Ιόνιας Οδού πήγαινε τρένο. Πιο αργό σε επιτάχυνση από το 210 (κομπρέσορας γαρ…) αλλά απίστευτα σταθερό, σου έδινε την εντύπωση ότι είναι φτιαγμένο από ένα κομμάτι όλο μαζί.
-Ρε Μήτσο, η «γιαγιά» δεν γέρνει καθόλου όπως την βλέπω από πίσω, τι στο διάολο γίνεται κι εσύ που το οδηγάς πως το νιώθεις;
-Σαν να γλιστράει στο δρόμο και δεν τρίζει τίποτα….. Άσε που είμαι ξεκούραστος, με τις δικές σου τις μπέμπες θα είχε γίνει το κεφάλι μου κουδουνίστρα……
-Άιντε βρε, με τον μεντεσέ….
Φτάνουμε βράδυ Θεσσαλονίκη, πέφτω ξερός. Την άλλη μέρα το κοιτάω, καλό μου φάνηκε, ανοίγω το βιβλίο του, Μerser, και Λαϊνόπουλος όλα τα σέρβις, μέχρι το 2008. Για να μην τα πολυλογώ έφτασα με τα τηλέφωνα ως την κόρη του πρώτου ιδιοκτήτη.
- Τι να σου πω, ο μακαρίτης ο πατέρας μου τα αγαπούσε τα παλιά Μερσεντές και αυτό το πρόσεχε πολύ. Το συντηρούσε στην αντιπροσωπεία και το είχε για ταξίδια μόνο (το τελευταίο σέρβις του 2008 με σφραγίδα Λαϊνόπουλου στα 105.000 χιλιόμετρα). Μόνο που δεν το χάρηκε πολύ γιατί έπαθε εγκεφαλικό και για μια πενταετία το αυτοκίνητο δεν έκανε σχεδόν καθόλου χιλιόμετρα. Το δώσαμε το 2017 (σέρβις στον Σιδέρη 128.000 χιλιόμετρα τέλος του 2017). Κοιτάω το χαρτί των παλιών ΚΤΕΟ, όλα συμφωνούσαν σε ημερομηνίες και χιλιόμετρα. Επομένως σκέφτομαι από χιλιόμετρα είμαστε καλά.
Δείχνω την πλεξούδα στον φίλο – μηχανικό, «αλλαγμένη είναι». Ωραία πάει κι αυτό. «Ατρακάριστο επίσης, αλλά βαμμένο, σου έκανε την χάρη μετά από τόσα χρόνια θα το έβαφες εσύ. Άμα όμως περιμένεις ότι ένα αυτοκίνητο 30 χρονών που ήταν έξω με κουκούλα, δεν θα έχει σημάδια φθοράς τότε γελιέσαι.».
Πόσο δίκιο είχε ο φίλος μηχανικός… Ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ για όλα πάνω στην γη. Σε αυτά τα τρία χρόνια το 124 (η κορωνίδα των μοντέλων της εταιρείας από άποψη αντοχής στον χρόνο) ήσυχα και ταπεινά ζήτησε ρεζερβουάρ, διακόπτη kick down, λαστιχάκι για το αυτόματο κιβώτιο, λάστιχο πόρτας οδηγού, επιδιόρθωση πίσω ηχείων, μηχανισμό δεξιού καθρέφτη, θερμοστάτη. Μικρά μικρά που μου δίνουν χαρά να ασχολούμαι μαζί του, αλλά που μου θυμίζουν ότι όλα θέλουν την φροντίδα τους.
The next project
Πριν ο θεριστής κόψει και το δικό μου στάχυ, σκέφτομαι να πραγματοποιήσω άλλη μια νεανική τρέλα: Πάντα συμπαθούσα τις μεγάλες υδροπνευματικές Σιτροέν, τις ναυαρχίδες της εταιρείας (C5, Xantia, ΒΧ, GS, GSA δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία). Το SM είναι ανύπαρκτο και πανάκριβο. Για τα δεδομένα μου ακριβό είναι και το DS (άρα μας μένουν τα CX, XM, C6). Ιδανικά να είναι αυτόματο, αλλά σε αυτή την περίπτωση ειδικά, θα μπορούσα να κάνω και τα στραβά μάτια.
Για την CΧ ήξερα ελάχιστα μέχρι που γράφτηκα στο φόρουμ. Εδώ απολαμβάνει μεγάλης εκτίμησης. Στην αρχή δεν μου άρεσε σαν σχήμα (καλά, μην βαράτε την γνώμη μου είπα…..) αλλά πες-πες από εσάς, άρχισα να την συμπαθώ. Δυστυχώς δεν έχω ταξιδέψει με CX για να νιώσω αυτή την αίσθηση που όλοι σας περιγράφετε με θαυμασμό (Nikephoros, σε περίπτωση που δεν έγινε απολύτως κατανοητό, αυτό είναι μπηχτή για σένα). Είδα βέβαια από κοντά μια μπλε που πωλούνταν Θεσσαλονίκη και ήταν φανερό – παρότι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης φαινόταν πως προσπαθούσε να την έχει σε καλή κατάσταση- πως η σκουριά είναι μεγάλο θέμα γι αυτήν. Ωστόσο η εναλλακτική θεώρηση της πάνω στην οδήγηση (δορυφόροι, λειτουργία διακοπτών, diravi, θέση φρένου, θέση ραδιοφώνου, όργανα περιστρεφόμενα, κ.λ.π.) είναι αλήθεια ότι με εξιτάρει. Σήμερα όλα γίνονται με μια διαφορετική λογική όταν κάθεσαι στην θέση του οδηγού, αλλά πως είναι η εναλλακτική πρόταση που υπήρχε τότε; Η CX σου δίνει την δυνατότητα να την διαπιστώσεις και να συγκρίνεις. Βέβαια, έχει και τα αρνητικά της, που μου περιέγραψε καθόλα αντικειμενικά ο CX_Prestige (ουσιαστική έλλειψη κλιματισμού, θορύβους, κάθεσαι πολύ χαμηλά, φωτισμός, κ.λ.π). Εκτός των άλλων φέρει και τον τίτλο του τελευταίου αυτοκινήτου που σχεδιάστηκε και παρήχθη από την παλιά Σιτροέν. Φαντάζομαι ότι όταν τους αγόρασε μετά η μαμά Peugeot, πρέπει να αντιμετώπιζε τους σχεδιαστές της Citroen σαν τους τρελούς του χωριού που όταν τους πήγαιναν σχέδια, τα «αφεντικά» τους πετούσαν έξω με τις κλωτσιές.
To XM το λατρεύω σαν εμφάνιση, αν και δεν είμαι φαν των γωνιών, μου αρέσει η σφηνοειδής μορφή του. Αν μετρούσε μόνο αυτό, ήταν νικήτρια. Αλλά έψαξα, βρήκα δύο πρώην ιδιοκτήτες και μίλησα μαζί τους. Τα ΧΜ Phase I πρέπει να είναι από τα πιο horror stories αυτοκίνητα που φτάχτηκαν ποτέ. Δούλευαν κατά βούληση σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες τους. Λες και μικροί καλικάντζαροι ήταν κρυμμένοι στα καλώδιά τους και προξενούσαν καθημερινές βλάβες. Και οι δύο το πούλησαν γιατί δεν άντεχαν να πάει πίσω η δουλειά τους με το να τρέχουν κάθε βδομάδα στην αντιπροσωπεία. Το Phase II ήταν πολύ βελτιωμένο, αλλά πούλησε ελάχιστα και είναι δυσεύρετο. Όλα αυτά πριν γνωρίσω τον CX_Prestige. Ο Νίκος μου είπε πολλά για την ΧΜ τις «καλές» και «κακές» περιόδους και τις εκδόσεις της. Πολύ άσχημη φήμη έχουν τα αυτόματα της ΖF με τα οποία εξοπλιζόταν το αυτοκίνητο. Επίσης κοιτώντας στο διαδίκτυο είδα ότι η Ολλανδία πρέπει να είναι ο παράδεισος των παλαιών Σιτροέν και στην Πολωνία υπάρχει μια εταιρεία που ανακαινίζει κυρίως παλιές ΧΜ.
Ακόμη πιο δυσεύρετο είναι και το C6 (μόλις 23.000 κομμάτια σε 7 χρόνια!!), χωρίς αυτό να είναι κακό, σίγουρα η τιμή του θα ανέβει στο μέλλον. Αλλά από ότι μου είπε ο CX_Prestige η μαμά Σιτροέν το έχει σχεδόν εγκαταλείψει από πλευράς ανταλλακτικών και το κόστος αυτών είναι στα ύψη.
Δεν έχω καταλήξει σε κάποιο ανάμεσα σε CX και XM, αλλά δεν έχω και τα χρήματα αυτή την περίοδο. Θέλω όμως να πάρω κάποιο, αν μπορέσω. Μετά θυμήθηκα μια άλλη κουβέντα του Νίκου. Το να κινείς τακτικά και να συντηρείς τρία αυτοκίνητα είναι too much. Επειδή δεν έχω μηχανολογικές γνώσεις για να ασχοληθώ ο ίδιος και να τα χαίρομαι από αυτή την άποψη, τα αυτοκίνητά μου τα χαίρομαι μόνο όταν τα οδηγώ. Ουσιαστικά τα οδηγώ Σαββατοκύριακα και αυτό αν ο καιρός είναι καλός. Το 210 παίζει και τον ρόλο του καθημερινού αυτοκινήτου (έχει ήδη 275.000 χιλιόμετρα) και το 124 ακόμα δεν το χόρτασα. Αλλά χορταίνω γρήγορα και φοβάμαι ότι η όρεξη για το υδροπνευματικό θα επανέλθει…….Για να πω την αλήθεια καμιά φορά βλέπω και 126 στον ύπνο μου, αλλά στα τρία λέω να σταματήσω…….
Υγεία σε όλους, καλά χιλιόμετρα με τα αυτοκίνητά σας, τις γριούλες και τις λιγότερο γριούλες. Ακολουθούν φωτογραφίες και πληροφορίες για την 124.
Last edited:
Ανάγκη το είχαμε!