Επιστροφές βενζίνης στο GS-άκι
Σήμερα έκανα μια μεγάλη δουλειά. Από πάντα το αυτοκινητάκι δεν είχε επιστροφές. Κι ενώ το καρμπιρατέρ είχε την έξοδο απ'το καλούπι,
δεν την είχαν βάλει σωληνάκι,
και φυσικά δεν υπήρχε και σωλήνας επιστροφών πίσω στο ρεζερβουάρ.
Στο ρεζερβουάρ όμως, υπήρχε ένα άλλο σωληνάκι για διαπνοή των ατμών βενζίνης.
Ένα Φ12 πλαστικό σωληνάκι που ενώνονταν με την μεταλλική Φ12 έξοδο του ντεπόζιτου μέσω μιας λαστιχένιας σωλήνας Φ12,
η οποία με τα χρόνια είχε γίνει νιανιά....
Εκείνο το σημείο είναι πολύ ωραίο για να μπει ΚΑΙ καινούριος σωλήνας επιστροφών, αλλά ΚΑΙ να συνεχίσει να υπάρχει και να λειτουργεί
η διαπνοή από το σημείο εκείνο.
Φτιάχτηκε λοιπόν ένα ..... πως να το πεις τώρα αυτό....διακλαδωτάκι? ταφάκι? ένα custom εξάρτημα τέλος πάντων
από χαλκοσωλήνα Φ12 και ορειχάλκινο σωληνάκι Φ6 (Φ5 εσ.) στο οποίο κολλήθηκε (με καλάι) ένα επίσης ορειχάλκινο ρακοράκι για σωνηνάκι Φ6/8.
Το ορειχάλκινο σωληνάκι έχει μήκος περί τα 25 εκ. ώστε να μπαίνει μέσα από την είσοδο διαπνοής του ρεζερβουάρ,
και να προχωράει αρκετά εντός του ρεζερβουάρ, ώστε να αδειάζει τη βενζίνη όσο το δυνατόν πιο μακρυά από το σημείο αναρρόφησης.
Ταυτόχρονα, το κενό που υπάρχει μεταξύ των δυο σωλήνων είναι αρκετό ώστε να επιτρέπει τους ατμούς βενζίνης να διαπερνούν
και να διοχετεύονται στο πλαστικό σωληνάκι Φ12 που υπήρχε για διαπνοή.
Το καινούριο λαστιχένιο σωληνάκι Φ12....
κόπηκε στη μέση και πέρασε το .... κατασκεύασμά μας.....
και μετά από κάμποσο "γλέντι", και αφού πέρασε και ο νάυλον σωλήνας προς τα κάτω, βιδώθηκε στη θέση του και είναι όλα πλήρως στεγανά
αφού τοποθετήθηκε και ο υπόλοιπος σωλήνας κάτω απ'το σασί, ώστε να είναι σταθερός και σίγουρος, τραβήχτηκε μπροστά στο καρμπιρατέρ
όπου ενώθηκε σε ένα αντίστοιχο ρακοράκι/ανταπτοράκι, το οποίο συνδέθηκε στο ακροφύσιο του καρμπιρατέρ
το δε διαφανές τμήμα βολεύει για να βλέπεις τις μπουρμπουλίθρες μέσα.
Το καπάκι του καρμπιρατέρ όπου ενώθηκε το νέο σωληνάκι είναι από άλλο καρμπιρατέρ.
Είχα την τύχη να έχω να κάθεται, ένα καρμπιρατέρ από 1300, το οποίο είχε δυο ακροφύσια.
Το δε ένα ακροφύσιο που υπήρχε στο αρχικό καρμπιρατέρ, είχε πιάσει μπόσικα και είχε διαρροές.
Κάποια στιγμή μάλιστα του'βαλα από κείνο το ματζούνι που το πλάθεις και κολλάει και γίνεται πέτρα, αλλά μετά από κανα δυο χρόνια ξεκόλλησε και κουνιόταν πάλι.
Φαίνεται στην πρώτη φωτογραφία.
Το καπάκι από το 1300 είναι ουσιαστικά το ίδιο, μιας που είναι Weber και τα δυο, και κάθεται άνετα στο σώμα του 1100.
Η διαφορά είναι στον μηχανισμό εμπλουτισμού αέρα που είχε το 1300-άρι. Δουλεύει με υποπίεση και δεν επιτρέπει σταθερό ρελαντί στο 1100.
Παρόλο που στο manual αναφέρει πως ΚΑΙ το 1100 έχει τον ίδιο μηχανισμό εμπλουτισμού αέρα,
όταν τοποθετήθηκε χωρίς καμία επέμβαση, πλυμήριζε βενζίνη και δεν έπαιρνε μπρος. Έσβηνε.
Γι'αυτό ίσως και το παλιό καπάκι δεν είχε αυτόν τον μηχανισμό.
Καταργήθηκε λοιπόν η τρυπίτσα της υποπίεσης ώστε να μην ανοίγει η μεμβράνη με την υποπίεση, και μια χαρά.
Κατά τ' άλλα το καπάκι είναι ολόιδιο με το άλλο καρμπιρατέρ.
Μια μικρή λεπτομέρεια:
Στην οπή της κυρίως διαπνοής του 1100 δεν υπάρχει κάποιος περιορισμός,
ενώ στου 1300, όπως βλέπουμε στο σχήμα ...
έχει μπει απ'το εργοστάσιο ένα δαχτυλιδάκι με μια τρυπίτσα, ώστε να παρεμποδίζει λίγο τον αέρα που περνάει,
μιας που υπάρχει ο μηχανισμός εμπλουτισμού αέρα για όταν χρειάζεται περισσότερο αέρα.
Ε, εμείς καταργήσαμε το σωληνάκι υποπίεσης του μηχανισμού, και ο αέρας περνάει ελεύθερα ΚΑΙ από την διαπνοή, ΚΑΙ από την μεμβράνη.
Δεν κινείται δηλαδή η μεμβράνη ανάλογα με την υποπίεση. Το ελατήριο βγήκε από μέσα, και περνάει όσος αέρας χρειάζεται.
Σε δεύτερο χρόνο, θα πάω το κανονικό καπάκι του καρμπιρατέρ στο μηχανουργείο να του ανοίξω την τρυπίτσα των επιστροφών,
για να μπει κανονικό ακροφύσιο και να ξανατοποθετηθεί το δικό του.