Διαδρομές στην Ελλάδα. Ταξιδιωτικό-φωτογραφικό θέμα.

[Nikephoros]

Ύστερα από 6 μήνες κατάφερα να βρεθώ και πάλι στο εξοχικό σπίτι που έχουμε οικογενειακώς, στην ορεινή Φθιώτιδα. Βρίσκεται πολύ κοντά σε παλιές Ακροπολικές διαδρομές και κυρίως κάτω ακριβώς από τις ΕΔ Μενδενίτσας-Ελευθεροχωρίου. Ακολουθούν προτάσεις για διαδρομές στην περιοχή:

Οι εικόνες που ακολουθούν είναι από το χωριό Ανάβρα, δίπλα στην Μενδενίτσα, πάνω από τις Θερμοπύλες:

Στο βάθος η Σκιάθος και η Σκόπελος. Δεξιά η άκρη της Βόρειας Εύβοιας, η άκρη πάνω αριστερά το Τρίκερι του Νομού Μαγνησίας. Φαίνοντια κάτω στα πεδινά τα δορυφορικά πιάτα της Σκάρφειας και λίγο πιο κάτω ο Άγιος Σεραφείμ, στο κάμπινγκ "Βενεζουέλα" του οποίου γίνονται οι συναντήσεις της λέσχης 2cv & Citroen. Και συνεχίζουμε με Ακροπολικές διαδρομές, ανάμεσα από Ανάβρα και Μενδενίτσα:

Και μια τελευταία με το χωριό Ανάβρα, 5 μόλις χιλιόμετρα από την Εθνική οδό στο ύψος των Θερμοπύλων:

Η χωμάτινη αυτή διαδρομή που ξεκινά είτε από την Ανάβρα, είτε από (κυρίως από) την Μενδενίτσα (λίγο πριν μπούμε στο χωριό, με κατεύθυνση προς Παναγία)είναι πλέον εγκαταλελειμένη και σε μεγάλο βαθμό κατεστραμμένη μετά από κάθε χειμώνα, από τα χιόνια. Περνάει από τα ελατοδάση του Καλλίδρομου, μέσα από μία λίμνη που γεμίζει με νερό τον χειμώνα (τη Σουβάλα) για να καταλήξει στο Ελευθεροχώρι, στην περιοχή του Μπράλου. Ακολουθούν φωτογραφίες της Σουβάλας και της Μενδενίτσας με το Βυζαντινό κάστρο:

Η διαδρομή είναι προσπελάσιμη μόνο με καθαρόαιμο 4x4 πλέον. Το Picasso μποορύσε να πάει μόνο μέχρι ένα σημείο. Επί εποχής Ράλλυ Ακρόπολις, έστρωναν τον χωματόδρομο και ένα τυπικό οικογενειακό μπορούσε να κάνει τη διαδρομή.

 

[Nikephoros]

Από την περιοχή μπορεί κάποιος, ιδίως εάν έρχεται από βόρεια, να στρίψει προς Μενδενίτσα και να βρεθεί σε μισή ώρα στη Φτερόλακκα στον Παρνασσό μέσω του χωριού Ξυλικοί και Αμφίκλειας (στρίβουμε δεξιά, πάνω στο Καλλίδρομο λίγο μετά την Μενδενίτσα) και όχι στο χρόνο (52 λεπτά) που λέει το google maps (ο δρόμος είναι απαιτητικός, τυπικός ορεινός αλλά με πολύ καλό οδόστρωμα. Οι δρόμοι του Πάρνωνα στην Αρκαδία νομίζω είναι πολύ χειρότεροι, όπως και του ορεινού Πηλίου):

Λίγες φωτογραφίες από τη διαδρομή και στο βάθος ο Παρνασσός πηγαίνοντας προς Ξυλικούς, στην "πίσω" (Νοτιοδυτική) πλευρά του Καλλιδρόμου: (σημ. όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από την κόρη μου, δεν τραβώ φωτογραφίες εν κινήσει ποτέ!):

 

[Pierre Boulanger]

Χάρμα ιδέσθαι Νίκο
Να είσαι καλά να πηγαίνεις

 

[visa chrono]

+Άπειρα αγαπητέ Νικόλα για διαδρομές που είχα την τύχη να τις χαρώ για αρκετά ιστορικά Ακρόπολις ως συμμετέχων.. Και φυσικά για τ Αγία μέρη και χωριά πέριξ.. Σαν θεατής στο Ακρόπολης του τότε...

Για όποιον θέλει.. Εδώ δεν έχω την δυνατότητα.. Δεν ξέρω..
Στην διάθεση τα roadbook διαδρομών πέριξ αυτών που αναφέρει ο Νικόλας από τα ιστορικά.. Που μπορούν να χαρίσουν στον ταξιδιώτη απείρου καλούς διαδρομές οδήγησης ευχαριστήσεις.. Και ας μην είναι σε αγώνα..

Thnx again..

 

[xantiamanolis]

ρε μητσε ετρεχες και σε αγωνες?

 

[nonos]

Απολαυστικα τα ποσταρισματα σου Νικο! Ευχαριστω.

Ας κρατηθουμε εντος θεματολογιας

 

[Pierre Boulanger]

Βασικά αυτό το θέμα είναι ο ορισμός του θέματος που χρειάζεται φωτογραφίες.. Καλό θα είναι λοιπόν να συνοδεύονται τα ποστ με κάποιες φωτογραφίες

 

[Nikephoros]

Μία μεγάλη, υπέροχη διαδρομή που αξίζει τον κόπο, κατά τη γνώμη μου, να την κάνει κανείς μια φορά στη ζωή του, πάντα γύρω από παλιές ακροπολικές ειδικές διαδρομές, είναι αυτή που ακολουθεί:

Από Λαμία, πηγαίνοντας προς Καρπενήσι, στρίβουμε μετά την Μακρακώμη αριστερά προς Γραμμένη Οξυά. Περνάμε από τα Βαρδούσια και τα ιστορικά χωριά της Αρτοτίνας (κοντά είναι το μοναστήρι με το κελί του Αθανάσιου Διάκου) και του Αθανασίου Διάκου στην Γκιώνα, αφού πρώτα περάσουμε, όπως φαίνεται στον χάρτη, από την τεχνητή λίμνη του Μόρνου με το βυθισμένο, πλέον σε αυτήν χωριό Κάλλιο. Η Συκέα στην Γκιώνα με την κατακόρυφη κορυφή του βουνού ακριβώς από πάνω της (μία από τις δυσκολότερες αναρριχητικές αναβάσεις στον κόσμο, έχω ακούσει ότι έχουν σκοτωθεί αρκετοί αναρριχητές εκεί) επίσης φοβερά εντυπωσιακή. Στη συνέχεια Οίτη με την υπέροχη Παύλιανη και επιστροφή στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, στο ύψος του Μπράλου.

Αυτήν τη διαδρομή την έκανα το 2000, με το ΖΧ (η παρέα μας είχε Alfa 75!). Ο δρόμος από Σπερχειάδα προς Γραμμένη Οξυά τότε ήταν χωματόδρομος και από τις 6 ώρες που γράφει το google maps, το είχαμε κάνει 7.30. Δε θα ξεχάσω τη θέα των Βαρδουσίων από τη Γραμμένη Οξυά, ακριβώς όπως φαίνεται στην εικόνα που βρήκα στο ίντερνετ:

Άλλη μία εικόνα της Γραμμένης Οξυάς με τα Βαρδούσια:

Αρτοτίνα:

Και δικές μου φωτογραφίες από την Παύλιανη:

Η τελευταία δείχνει την Γκιώνα χιονισμένη, Μάιος μήνας...

 

[Nikephoros]

Να σημειώσω ότι το χαρακτηριστικό αυτών των διαδρομών είναι ότι πλέον είναι αρκετά προσιτές (με εξαίρεση τον πολύ μεγάλο κύκλο, βέβαια, που ανέφερα αμέσως πριν), λόγω των νέων δρόμων που φτιάχθηκαν πρόσφατα. Μέσα σε λιγότερο από 2 ώρες μπορείς να βρίσκεσαι Λαμία πλέον με χαμηλές ταχύτητες ταξιδιού. Τρεις ώρες ακριβώς είναι τώρα το Καρπενήσι, λόγω ενός νέου δρόμου που έδωσαν στην κυκλοφορία και περιλαμβάνει μία απίστευτη ευθεία από Λαμία έως Μακρακώμη και πέρα από αυτήν.

Σε λίγες ημέρες θα επιστρέψω στο thread με δικές μου φωτογραφίες και προτάσεις για τον τόπο καταγωγής μου, το Καρπενήσι.

 

[PapatasosCX77]

Μία ωραία και ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου διαδρομή είναι και η Εθνική Οδός Ιωαννίνων-Τρικάλων ωραία τοπία που εναλλάσσονται ανάλογα την περιοχή και το υψόμετρο, ποοοολλές στροφές για υδροπνευματικά και ο αυχένας Κατάρας με ωραία θέα στον Κάμπο του Δεσπότη, αν τα λέω καλά.
Δυστυχώς φωτογραφίες δεν έχω.

 

[nonos]

Μία μεγάλη, υπέροχη διαδρομή που αξίζει τον κόπο, κατά τη γνώμη μου, να την κάνει κανείς μια φορά στη ζωή του, πάντα γύρω από παλιές ακροπολικές ειδικές διαδρομές, είναι αυτή που ακολουθεί:
View attachment 15857
Από Λαμία, πηγαίνοντας προς Καρπενήσι, στρίβουμε μετά την Μακρακώμη αριστερά προς Γραμμένη Οξυά. Περνάμε από τα Βαρδούσια και τα ιστορικά χωριά της Αρτοτίνας (κοντά είναι το μοναστήρι με το κελί του Αθανάσιου Διάκου) και του Αθανασίου Διάκου στην Γκιώνα, αφού πρώτα περάσουμε, όπως φαίνεται στον χάρτη, από την τεχνητή λίμνη του Μόρνου με το βυθισμένο, πλέον σε αυτήν χωριό Κάλλιο. Η Συκέα στην Γκιώνα με την κατακόρυφη κορυφή του βουνού ακριβώς από πάνω της (μία από τις δυσκολότερες αναρριχητικές αναβάσεις στον κόσμο, έχω ακούσει ότι έχουν σκοτωθεί αρκετοί αναρριχητές εκεί) επίσης φοβερά εντυπωσιακή. Στη συνέχεια Οίτη με την υπέροχη Παύλιανη και επιστροφή στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, στο ύψος του Μπράλου.

Το Πασχα που μας περασε ημουν αναμεσα στο να κανω αυτη τη διαδρομη καταληγωντας μεσω Γαλαξιδιου-Ναυπακτου στη Πατρα ή να κινηθω στη Πελοπονησο αποκλειστικα οπως και εγινε! Ιδιως η Συκια Γκιωνας ειναι ενα απο τα μερη που παλευω 2 χρονια να παω, οχι για να μεινω αλλα για το δεος της πιο αποκρυμνης βραχοπλαγιας στην Ελλαδα και μιας απο τις πιο αποκρυμνες σ ολοκληρη την Ευρωπη. Τον Αθανασιο Διακο τον ξερω απο πολυ παλια απο ιστοριες ενος φοβερου καθηγητη μου και ανθρωπου γεματου εμπειριες ζωης στο Πανεπιστημιο Πατρων επειδη ειναι ο τοπος καταγωγης του. Ανεβοκατεβαινε απο εκει στη Πατρα πριν απο απειρα χρονια με Fiat 500C Belvedere Αυτοκινητο το οποιο ακομα σωζεται σε κακη κατασταση στη Πατρα!
Ωραια πλατεια με τεραστια πλατανια και εξαιρετικη θεα αλλα και εξαιρετικο ξενωνα πανω στη πλατεια με ταβερνα εχουν και οι κοντινοι Πενταγιοι στους οποιους εχω βρεθει 2 φορες. Απιστευτα παλια και η εκκλησια στη πλατεια. Ο θρυλος συνδεει το χωριο μαλιστα με τη Μαρια τη Πενταγιωτισα. Αν εισαι μεσα Ιουνη σε κανα περιπατο εχει φοβερα πετροκερασα να κρεμονται εξω απο τις αυλες...Δοκιμασμενα... Για παρα πολλα χρονια στην εξοδο του χωριου εστεκε κατεστραμμενο και ενα ηρωικο στο κλασσικο λευκο-τιρκουαζ λεωφορειο ΚΤΕΛ του '60, δε γνωριζω αν ειναι ακομα εκει.

 

[Nikephoros]

Μία ωραία και ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου διαδρομή είναι και η Εθνική Οδός Ιωαννίνων-Τρικάλων ωραία τοπία που εναλλάσσονται ανάλογα την περιοχή και το υψόμετρο, ποοοολλές στροφές για υδροπνευματικά και ο αυχένας Κατάρας με ωραία θέα στον Κάμπο του Δεσπότη, αν τα λέω καλά.
Δυστυχώς φωτογραφίες δεν έχω.

Νομίζω κάτι φωτογραφίες έχω εγώ... Έκανα τη διαδρομή αυτή τελευταία φορά τα Χριστούγεννα του 2011, μέσα στα χιόνια. Καλαμπάκα-Μέτσοβο, μέσω Κατάρας, κάπου 50 λεπτά. Υπέροχη διαδρομή. Προσεχώς!

 

[Nikephoros]

Για παρα πολλα χρονια στην εξοδο του χωριου εστεκε κατεστραμμενο και ενα ηρωικο στο κλασσικο λευκο-τιρκουαζ λεωφορειο ΚΤΕΛ του '60, δε γνωριζω αν ειναι ακομα εκει.

Επειδή αυτές οι διαδρομές δεν είναι μόνο τα υπέροχα τοπία, αλλά πολλές φορές και υπέροχες ιστορίες που τις συνοδεύουν, αυτό που έγραψες για το εγκαταλελειμένο λεωφορείο μου θύμισε την ιστορία του παλιού θρύλου των Ελληνικών αγώνων, του Άλκη Μίχου. Ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος, από πλούσια οικογένεια. όπου τη δεκαετία του '60 το αγωνιστικό του αυτοκίνητο ήταν μία Ferrari 250 GT! (του '59, όχι η SWB, ούτε καμία california spyder ή TdF, μην το παρακάνουμε!). To 1957 νίκησε το ράλλυ Ακρόπολις σε μία από τις πρώτες διεθνείς του μορφές, αλλά κάπου σε μία ειδική διαδρομή, κοντά στην Κόρινθο, του έπεσε η αγωνιστική πινακίδα την οποία βρήκε ένας άλλος αγωνιζόμενος και του την έδωσε. Την τοποθέτησε πάλι στο αυτοκίνητό του (μία Alfa Romeo, δε θυμάμαι ποιο μοντέλο), αλλά το περιστατικό και την ελαφρώς αλλοιωμένη θέση της πινακίδας παρατήρησε ένας Έλληνας (!) οδηγός, ο οποίος κατήγγειλε το περιστατικό! Ο "Ελληνάρας" αυτός ήταν πολύ χαμηλά στην κατάταξη, δεν είχε πιθανότητες διάκρισης. Και όμως, ο Μίχος πήρε κάποια ποινή που τον έριξε πολύ χαμηλά στην κατάταξη τελικά, παρά τις φωνές του Γάλλου(!) 2ου οδηγού στον οποίο καταλογίστηκε η νίκη τελικά, ο οποίος φώναζε ότι νίκησε ο Μίχος!

Ο Άλκης Μίχος, παρόλες τις ανέσεις που είχε στη ζωή του, τα εγκατέλειψε όλα και εγκαταστάθηκε σε ένα εγκαταλελειμένο, λευκό-τυρκουάζ λεωφορείο των ΚΤΕΛ στα Βαρδούσια. Μήπως ήταν αυτό??? Μήπως απηύδησε από συμπεριφορές ανθρώπων στη ζωή του σαν και αυτήν του "Έλληνα" συναθλητή του, οδηγώντας τον στην απομόνωση? Ο χειμώνας σε αυτά τα βουνά είναι πολύ σκληρός και τον έβγαζε σε ένα μικρό σπίτι σε κοντινό χωριό, δε θυμάμαι σε ποιο.

Ο Άλκης Μίχος, γεννημένος κάπου τη δεκαετία του '20, δε βρίσκεται πια στη ζωή, νομίζω εδώ και αρκετά χρόνια...

 

[Pierre Boulanger]

Απολαμβάνω τις ιστορίες, τις διαδρομές και τις φωτογραφίες..
Να είσατε καλά!

 

[nonos]

Επειδή αυτές οι διαδρομές δεν είναι μόνο τα υπέροχα τοπία, αλλά πολλές φορές και υπέροχες ιστορίες που τις συνοδεύουν, αυτό που έγραψες για το εγκαταλελειμένο λεωφορείο μου θύμισε την ιστορία του παλιού θρύλου των Ελληνικών αγώνων, του Άλκη Μίχου. Ένας πολύ μορφωμένος άνθρωπος, από πλούσια οικογένεια. όπου τη δεκαετία του '60 το αγωνιστικό του αυτοκίνητο ήταν μία Ferrari 250 GT! (του '59, όχι η SWB, ούτε καμία california spyder ή TdF, μην το παρακάνουμε!). To 1957 νίκησε το ράλλυ Ακρόπολις σε μία από τις πρώτες διεθνείς του μορφές, αλλά κάπου σε μία ειδική διαδρομή, κοντά στην Κόρινθο, του έπεσε η αγωνιστική πινακίδα την οποία βρήκε ένας άλλος αγωνιζόμενος και του την έδωσε. Την τοποθέτησε πάλι στο αυτοκίνητό του (μία Alfa Romeo, δε θυμάμαι ποιο μοντέλο), αλλά το περιστατικό και την ελαφρώς αλλοιωμένη θέση της πινακίδας παρατήρησε ένας Έλληνας (!) οδηγός, ο οποίος κατήγγειλε το περιστατικό! Ο "Ελληνάρας" αυτός ήταν πολύ χαμηλά στην κατάταξη, δεν είχε πιθανότητες διάκρισης. Και όμως, ο Μίχος πήρε κάποια ποινή που τον έριξε πολύ χαμηλά στην κατάταξη τελικά, παρά τις φωνές του Γάλλου(!) 2ου οδηγού στον οποίο καταλογίστηκε η νίκη τελικά, ο οποίος φώναζε ότι νίκησε ο Μίχος!

Ο Άλκης Μίχος, παρόλες τις ανέσεις που είχε στη ζωή του, τα εγκατέλειψε όλα και εγκαταστάθηκε σε ένα εγκαταλελειμένο, λευκό-τυρκουάζ λεωφορείο των ΚΤΕΛ στα Βαρδούσια. Μήπως ήταν αυτό??? Μήπως απηύδησε από συμπεριφορές ανθρώπων στη ζωή του σαν και αυτήν του "Έλληνα" συναθλητή του, οδηγώντας τον στην απομόνωση? Ο χειμώνας σε αυτά τα βουνά είναι πολύ σκληρός και τον έβγαζε σε ένα μικρό σπίτι σε κοντινό χωριό, δε θυμάμαι σε ποιο.

Ο Άλκης Μίχος, γεννημένος κάπου τη δεκαετία του '20, δε βρίσκεται πια στη ζωή, νομίζω εδώ και αρκετά χρόνια...

Να και το λεωφορειο που λες εσυ Νικο! Αφιερωμενο σ ολους Εγω σε αλλο αναφερομουν.

Αρτοτίνα – iteanet

Posts about Αρτοτίνα written by iteanet

iteanet.wordpress.com

 

[nonos]

Απο τον Μαρκο Φαμελη.
Πρωτη δημοσιευση στην εφημερινα ''Ο Κονιακος'' τον Ιουνιο 1999.

Ο Αλκης Μιχος με το πρώτο αυτοκίνητο μέχρι το εκκλησάκι..

''
Όπως είναι γνωστό, το χωριό μας, ο όμορφος Κονιάκος μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 50 δεν είχε οδικό δίκτυο που να συνδέεται με το Λιδωρίκι ή με τα γύρω χωριά.

Οι μετακινήσεις των ανθρώπων γίνονταν μέσα από τις στράτες και τα μονοπάτια με τα πόδια και για μεταφορικό μέσο είχανε τα μουλάρια και τα γαϊδουράκια.

Στις αρχές της δεκαετίας του 50 μετά από πολλές προσπάθειες της Αδελφότητας και της Κοινότητας του χωριού μας, άρχισε η διάνοιξη του δρόμου από το Λευκαδίτη προς τον Κονιάκο (ήδη από το Λιδωρίκι έως το Λευκαδίτη είχε γίνει η διάνοιξη του δρόμου).

Η διάνοιξη άρχισε από τη θέση Γμαρωπλαγιά λιγάκι έξω από το Λευκαδίτη, με προσωπική εργασία των Κονιακιωτών, ανδρών και γυναικών. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν για τη διάνοιξη ήταν ο γκασμάς, το τσαπί το φτυάρι και η παραμίνα, που έπαιρνε φωτιά όλη την ημέρα από τα χέρια των Κονιακιωτών. Ανοίγοντας τρύπες στους βράχους και βάζοντας φουρνέλα, ο αείμνηστος Σταύρος Φιλίππου και άλλοι συγχωριανοί μας συνέχιζαν τη διάνοιξη του δρόμου με βάδισμα χελώνας για αρκετά χρόνια.

Θυμάμαι έντονα αυτές τις εικόνες, γιατί είχα επισκεφτεί πολλές φορές με τα δυό μου ξαδέρφια το Βαγγέλη και το Γιάννη, τα παιδιά της θείας μου της Καραϊνοφροσύνη, τις τοποθεσίες που γινόταν η διάνοιξη του δρόμου κι αυτό γιατί πιτσιρικάδες τότε, κάθε καλοκαίρι βρισκόμασταν στον Κονιάκο, το χωριό των μανάδων μας, για παραθερισμό, ερχόμενοι από την Αθήνα.

Εγώ έμενα στο σπίτι της θειάς μου της Ελένης της Μωκάκενας. Εκεί φιλοξενείτο και ο εργολάβος μηχανικός που επιμελείτο το έργο του δρόμου. Θυμάμαι τον έλεγαν Χαϊμάνη Κώστα και ήταν από κάποιο κοντινό χωριό. Ηταν ένας ευγενικός κύριος και με συμπαθούσε. Θυμάμαι μια φορά που συζητούσε στο σπίτι της θειάς με τον αείμνηστο τότε πρόεδρο της Κοινότητας, μπάρμπα Κώστα Καραγιάννη με τον ξάδερφό μου και με άλλους άντρες του χωριού για το έργο του δρόμου που θα γίνουν οι στροφές, που θα βάλουνε τα φουρνέλα, κ.α. Καθόμουνα και εγώ εκεί κοντά και τους άκουγα. Κάποια στιγμή ο εργολάβος γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε και μου είπε. Τι λες εσύ μικρέ; Θα φτιάξουμε το δρόμο; Και εγώ του απάντησα: Το δρόμο θα τον φτιάξετε αλλά θα περνάνε μόνο γίδια αφού είναι γεμάτος κοτρόνια και χαμάδες οι ρίζες από τα πουρνάρια προεξέχουνε και πεδικλώνεσαι ούτε με τα πόδια δεν μπορείς να περάσεις. Τότε έβαλαν όλοι τα γέλια και μου είπανε ότι όταν θα τελειώσει ο δρόμος και φτάσει μέχρι το χωριό θα γίνει ίσωμα.

Μετά το μέσον της δεκαετίας του 1950 η διάνοιξη του δρόμου είχε φτάσει μέχρι το εκκλησάκι της Παναγίας, κοντά στο Βαθύρεμα.

Ήταν τέλος Ιουνίου θυμάμαι ήταν Τετάρτη απομεσήμερο και βρισκόμουνα στο μπαλκόνι του σπιτιού της γιαγιάς μου της Λιάρενας και συζητούσα μαζί της, όταν ξαφνικά ακούγεται ένας τενόρος από αυτοκίνητο να λαλεί μια ανεπανάληπτη μια αξέχαστη μελωδία(πέντε ήχων) τόσο δυνατά που αντιλαλήσανε τα βουνά, Γκιώνα και τα Βαρδούσια. Φαντάζομαι ότι θα προγκίξανε τα γιδοπρόβατα στη γύρω περιοχή και ακόμα ότι θα λακίσανε και τα αγρίμια από την πρωτάκουστη για τούτο τον τόπο φωνή η οποία ερχόταν από το χωριό χαμηλά και από το μέρος που βρίσκεται το εκκλησάκι.

Τότε η γιαγιά μου λέει. Τι εν τουτουϊά π’ χουιάζ μαρέ πιδάκι μ; και εγώ της απάντησα: Αυτοκίνητο είναι, ήρθε αυτοκίνητο γιαγιά. Και σύρε να ιδείς και λαβάτωσα μου απάντησε. Αφήνω τη γιαγιά μου και κάνω τον κατήφορο τρέχοντας απ’ τα σοκάκια και φτάνω στην πλατεία του χωριού. Εκεί συναντήθηκα και με άλλους πιτσιρικάδες Κονιακίτες και Αθηναίους, και όλοι μαζί παίρναμε τον κατήφορο τρέχοντας για το Εκκλησάκι.

Εκεί αντικρίζουμε έκθαμβοι ένα αυτοκίνητο να έχει σταθμεύσει στο τέλος του κακοτράχαλου δρόμου μπροστά στο Εκκλησάκι. Τα μάτια μας καρφωθήκανε πάνω στο αυτοκίνητο που ήταν ένα καινούργιο Alfa Romeo Julietta της εποχής εκείνης που το έφερε ο αείμνηστος ο Αλκης ο Μίχος ο οποίος μόνο αυτός μπορούσε να το οδηγήσει επάνω στα κατσάβραχα και τους χαλιάδες μιας και ήταν την εποχή εκείνη πρωταθλητής Ελλάδος στους αγώνες των αυτοκινήτων και διεκδικητής της πρώτης θέσης του ράλλυ Ακρόπολις του πιο σκληρού ράλλυ στον κόσμο.

Στη συνέχεια και μέχρι να συστηθούμε με τον Αλκη εμείς οι πιτσιρικάδες φτάνουνε από κοντά και μερικοί άντρες του χωριού. Τον χαιρέτησαν κι αυτοί και τον κοιτούσαν με θαυμασμό και απορία και τον ρωτούσαν πως τα κατάφερε και ήρθε με αυτοκίνητο μέχρι εδώ, περνώντας αυτόν τον κακοτράχαλο και αδιάβατο δρόμο. Εκείνος τους έκανε με τα χέρια τις κινήσεις των φτερών απ’ τα πουλιά όταν πετάνε. Πετώντας το έφερα το αυτοκίνητο τους έλεγε. Και τον δρόμο τον έκανα ίσωμα.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο πίσω μας πήραμε τον ανήφορο και πήγαμε όλοι μαζί στο χωριό. Το ίδιο βράδυ γλεντήσανε το γεγονός στο μαγαζί του Τσελονίκου οι Κονιακίτες με άφθονο κρασί.

Την άλλη μέρα που θα έφευγε για την Αθήνα ο Άλκης, κατεβήκαμε από το χωριό στο εκκλησάκι πολλοί άνδρες του χωριού ο Πρόεδρος κι ο Ιερέας του χωριού ο αείμνηστος Παπαμάρκος και φυσικά ένα τσούρμο πιτσιρικάδες για να τον αποχαιρετήσουμε. Εκεί ο ιερέας έκανε αγιασμό και μετά τον αποχαιρετίσαμε, ευχόμενοι να έχει καλό ταξίδι.

Ο Άλκης μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο έβαλε μπρος στη μηχανή έκανε μια δεξιοτεχνική μανούβρα κι έφυγε σαν άνεμος με τον τενόρο του αυτοκινήτου να μας αποχαιρετά λαλώντας δυνατά εκείνη την ανεπανάληπτη πεντάφωνη μελωδία. Καθήσαμε για λίγο ακόμα στο εκκλησάκι και περιμέναμε να φανεί το αυτοκίνητο απέναντι στο Λευκαδιώτικο βουνό. Χωρίς να το καταλάβουμε και σε χρόνο ρεκόρ είδαμε τον κουρνιαχτό του αυτοκινήτου να ανεβαίνει τη Γμαρωπλαγιά και να χάνεται προς το Λευκαδίτη.

Αυτό ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που πάτησε τα χώματα του Κονιάκου και έφτασε τότε στο εκκλησάκι. Αυτουνού του αυτοκινήτου τη φωνή πρωτοάκουσαν η Γκιώνα, ο Μόρνος, τα Βαρδούσια και ο όμορφος Κονιάκος.''

Ο Αλκης Μιχος με το πρώτο αυτοκίνητο μέχρι το εκκλησάκι..

Όπως είναι γνωστό, το χωριό μας, ο όμορφος Κονιάκος μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 50 δεν είχε οδικό δίκτυο που να συνδέεται με το Λιδωρ...

koniakos.blogspot.com

 

[Nikephoros]

Να και το λεωφορειο που λες εσυ Νικο! Αφιερωμενο σ ολους Εγω σε αλλο αναφερομουν.

Αρτοτίνα – iteanet

Posts about Αρτοτίνα written by iteanet

iteanet.wordpress.com

Στον Κονιάκο Βαρδουσίων ήταν λοιπόν! Με την 1η ευκαιρία θα διερευνήσω περισσότερο τα μέρη εκείνα, με το κατάλληλο φωτογραφικό υλικό. Την ιστορία του Άλκη Μίχου τη διάβασα σε τεύχος του Ελληνικού Auto Motor und Sport των μέσων της δεκαετίας του '90, όπου περιείχε και συνέντευξη του ίδιου του Άλκη Μίχου (στο λεωφορείο-σπιτι του!) στον παλιό δημοσιογράφο Γιώργο Λιβέρη.

(Σημ. η καταγωγή μου στο βάθος των αιώνων δεν είναι από το Καρπενήσι, αλλά από τα Βαρδούσια και συγκεκριμένα από την Αρτοτίνα!).

 

[nonos]

Τα Καλαβρυτα νομιζω τα γνωριζουμε ολοι...
Ο μεσος Πατρινος λοιπον πηγαινει προς την Αθηνα και στο Διακοπτο ανηφοριζει προς τα πανεμορφα Καλαβρυτα. Ομοιως αν ερχεσαι και απο Αθηνα. Η διαδρομη μπορει να διαφοροποιηθει λιγακι αν ανηφορισουμε και απο την Τραπεζα Αιγιου.

Η εναλλακτικη ομως διαδρομη μεσω Χαλανδριτσας ( φαγητο στα ''Πλατανια της Χαλανδριτσας'' σ ενα πανεμορφο ανοικτο χωρο ανοιξη-καλοκαιρι'') περναει απο ενα χωριο (το οποιο δεν ειναι σπουδαιο) αλλα εχει τους καταρρακτες του Ταξιαρχη οι οποιοι ειναι πανεμορφοι! Επισης διαθετει ενα εξαιρετικο ξενοδοχειο τη ''Μικρη Αρχοντισσα'' με φοβερη θεα στο οποιο ειχα διαμεινει το Δεκεμβρη του '16 ενω οσες φορες περναγα δεν εμενα παραπονεμενος απο φαγητο στο ταβερνακι πανω στο δρομο... Ο λογος για την Ανω Βλασια.
Αλπικης ομορφιας και η διαδρομη πριν φτασει κανεις στην Ανω Βλασια στο τελευταιο κομματι και ιδιως ανοιξη, οπως παιρνωντας απο το γειτονικο Κομπηγαδι.

Αν επιλεξουμε τη διαδρομη απο Διακοπτο, ειτε απο Πατρα ειτε απο Αθηνα, μια σταση στη Ζαχλωρου επιβαλλεται. Πανεμορφο χωριο με ομορφο πεζοδρομο και πολλες επιλογες διαμονης που τις γνωριζει πολυ καλυτερα και ο nikos_xm ο οποιος ειναι ειδικος στη Ζαχλωρου! Απο τα Καλαβρυτα επισης μπορουμε να παμε και για πεστροφα στο Πλανητερο. Στα Καλαβρυτα επισης επιβαλλεται για εμενα να ανηφορισεις το μνημειο πεσοντων και να επισκεφθεις το μουσειο του ολοκαυτωματος το οποιο ειναι ευρωπαικων προδιαγραφων σα χωρος,εκθεματα κτλπ τολμω να πω. Για καφε λιγο μετα και εξω απο τα Καλαβρυτα, στον ''Πενταρχο''. Απιστευτη θεα και ανηφορα να μη σε βγαζει η 1η μεχρι εκει χαχαχα

Και που ξερετε, μπορει και να πετυχαιτε και την απιστευτη cx των Καλαβρυτων...

Οι φωτογραφιες ειναι απο το Νοεμβριο του '13 και τη Πρωτομαγια του '14.

Στιγμιοτυπο πριν πιασουμε το χωματοδρομο (μικρος περπατητος) προς τον καταρρακτη του Ταξιαρχη.

Κατεβαινωντας

Ο καταρρακτης

Κομπηγαδι

 

[Pierre Boulanger]

Είναι από τις διαδρομές μου έχω κάνει πολλές φορές και πρόκειται πραγματικά για παραδεισένιες διαδρομές..
Οι φωτογραφίες απλά απίστευτες

 

[ami8_gs_ds_bx]

Τα Καλαβρυτα νομιζω τα γνωριζουμε ολοι...
Ο μεσος Πατρινος λοιπον πηγαινει προς την Αθηνα και στο Διακοπτο ανηφοριζει προς τα πανεμορφα Καλαβρυτα. Ομοιως αν ερχεσαι και απο Αθηνα. Η διαδρομη μπορει να διαφοροποιηθει λιγακι αν ανηφορισουμε και απο την Τραπεζα Αιγιου.

Η εναλλακτικη ομως διαδρομη μεσω Χαλανδριτσας ( φαγητο στα ''Πλατανια της Χαλανδριτσας'' σ ενα πανεμορφο ανοικτο χωρο ανοιξη-καλοκαιρι'') περναει απο ενα χωριο (το οποιο δεν ειναι σπουδαιο) αλλα εχει τους καταρρακτες του Ταξιαρχη οι οποιοι ειναι πανεμορφοι! Επισης διαθετει ενα εξαιρετικο ξενοδοχειο τη ''Μικρη Αρχοντισσα'' με φοβερη θεα στο οποιο ειχα διαμεινει το Δεκεμβρη του '16 ενω οσες φορες περναγα δεν εμενα παραπονεμενος απο φαγητο στο ταβερνακι πανω στο δρομο... Ο λογος για την Ανω Βλασια.
Αλπικης ομορφιας και η διαδρομη πριν φτασει κανεις στην Ανω Βλασια στο τελευταιο κομματι και ιδιως ανοιξη, οπως παιρνωντας απο το γειτονικο Κομπηγαδι.

Αν επιλεξουμε τη διαδρομη απο Διακοπτο, ειτε απο Πατρα ειτε απο Αθηνα, μια σταση στη Ζαχλωρου επιβαλλεται. Πανεμορφο χωριο με ομορφο πεζοδρομο και πολλες επιλογες διαμονης που τις γνωριζει πολυ καλυτερα και ο nikos_xm ο οποιος ειναι ειδικος στη Ζαχλωρου! Απο τα Καλαβρυτα επισης μπορουμε να παμε και για πεστροφα στο Πλανητερο. Στα Καλαβρυτα επισης επιβαλλεται για εμενα να ανηφορισεις το μνημειο πεσοντων και να επισκεφθεις το μουσειο του ολοκαυτωματος το οποιο ειναι ευρωπαικων προδιαγραφων σα χωρος,εκθεματα κτλπ τολμω να πω. Για καφε λιγο μετα και εξω απο τα Καλαβρυτα, στον ''Πενταρχο''. Απιστευτη θεα και ανηφορα να μη σε βγαζει η 1η μεχρι εκει χαχαχα

Και που ξερετε, μπορει και να πετυχαιτε και την απιστευτη cx των Καλαβρυτων...

Οι φωτογραφιες ειναι απο το Νοεμβριο του '13 και τη Πρωτομαγια του '14.

Στιγμιοτυπο πριν πιασουμε το χωματοδρομο (μικρος περπατητος) προς τον καταρρακτη του Ταξιαρχη.
View attachment 15966

Κατεβαινωντας
View attachment 15968

Ο καταρρακτης
View attachment 15967

Κομπηγαδι
View attachment 15965

Φίλε έχω πάθει πλάκα με τις φωτογραφίες, αλλά και τις πληροφορίες που έχεις δώσει.
Μιλάμε για τρέλα κανονική...
Την ώρα που διάβαζα στο μεταξύ την ανάρτησή σου μου ήρθε στο μυαλό το...

One Song for the Calavrita place

Σήκω να πάμε στα Καλάβρυτα
στην Αγιά Λαύρα και το Δομοκό
δεν ξέρω τι μου ήρθε, αγάπη μου,
θέλω να μπω σε οδοντωτό

Πάμε στη Χίο
ν' αγοράσουμε τσιχλίτσες
να βγούμε στην ακρογιαλιά
να κάνουμε φουσκίτσες

Να σου ρίχνω βοτσαλάκια
με τα δυο μου τα χεράκια
να μου κάνεις κορδελάκια
να γελάνε τα ψαράκια

Πηνελόπη, την απλίκα δεν την έβαλες καλά
την απλίκα που σου πήρα απ' το Ίλιον Κρυστάλ

Θέλω γυναίκες γύρω μου πολλές
και υπηρέτες μ' ομοιόμορφες στολές
και μια κουρσάρα μ' έναν οδηγό
κι έναν αράπη με φτερό

Όταν σου λέω τρελάθηκα... Τρελάθηκα