Και κάθε πότε σταματούσες για φουλάρισμα?
....στην Β. Αμερική, οι συνήθειες ειναι διαφορετικές. Στα περισότερα παρκινγκς που αφήνεις ( άφηνες ) το αυτοκίνητο, το ξαναγεμίζουν, ελέγχουν τα λάδια και σε μερικά και τις πιέσεις των ελαστικών.
Ειναι διαδικασία τυπική. Επειδή εκεί οι οδηγοί απλώς εκκινούν και κινούνται. Από τεχνικά ή ενδιαφέρον, μηδέν. Οπότε, θεωρητικά, έχεις παντα ενα γεμάτο ρεζερβουάρ, και με τιμές τότε ενα δολλάριο το γαλλόνι, κανένας δεν έδινε σημασία στο κόστος καυσίμου. Και μερικοί, ακόμα δεν δίνουν, και είναι ο λόγος που βλέπουμε όλα αυτά τα trucks με μηχανές τεραστίων διαστάσεων για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, 3, 4, 5 λίτρα, ακόμα και 5,7 ( πχ Grαnd Cheroke ), και κάποια ακόμα μεγαλύτερα.
Ο μέσος Ευρωπαίος, δεν μπορεί να κατανοήσει την φιλοσοφία τους. Εκεί, μέτραγε το ride, η άνεση μετακινησης, συν το γεγονός ότι η μεση οικογένεια είχε 3-4-5 παιδιά, και η ανάγκη χώρων ήταν μεγάλη. Που να χωρέσουν σε ένα τυπικό Ευρωπαϊκό.
Και τα ταξιδια, ήταν μεγάλα. Και τα 1,5 - 2 -2,5 λίτρα, και οι υψηλές στροφές περιστροφής, δεν ήταν ότι καλύτερο. Και για οικονομία, έπαιρναν μικρά γιαπωνέζικα
για την πόλη. Πιο έξω, στα χάιγουέις, αυτά χάνονταν.
Και τα τέλη κυκλοφορίας, πήγαιναν αναλογα με το βάρος, ή τον αριθμό κυλίνδρων. Κανεις δεν νοιάζονταν για τα κυβικά. Το αιώνιο κόμπλεξ πχ στην Ελλάδα.
Και πολλά Ευρωπαϊκά που πήγαν εκεί, ήταν εξαιρέσεις, ή πολυτελή προϊόντα διάκρισης, ή απλώς για την πλάκα τους, και εννοείται ελάχιστα επέζησαν.
Το πνεύμα εκεί για
το κάρο, ειναι εκτός δικής μας νοοτροπίας, και δυσνόητο για τον μέσο Ευρωπαίο, ( εξαιρούνται κάποιες χωρες πχ Ελβετία ) ή έστω Ελληνα.
Σε μια συζήτηση, μπορούμε να αναλύσουμε πολλά παραπάνω. πχ ότι η χρήση οχήματος εκεί είναι απαραίτητη, εξ ού και η δυνατότητα οδήγησης από μικρή ηλικία, μια και οι αποστάσεις είναι αναλογικά μεγάλες.