- Εγγραφή
- 13 Νοεμβρίου 2012
- Μηνύματα
- 13.215
- Reaction score
- 23.877
- Πόντοι
- 1.667
- Age
- 51
- Περιοχή
- Paris in the sixties
Την ψυχούλα Θανάση Βέγγο, τον γλυκύτατο αυτό άνθρωπο και εξαίσιο ηθοποιό όλοι τον γνωρίζουμε και όλοι τον αγαπάμε και τον σεβόμαστε.
Στο Facebook διάβασα μια ανέκδοτη ιστορία που έγραψε ο Φαήλος Κρανιδιώτης γνωστός δικηγόρος και πολιτικός. Αναδημοσιεύω το κείμενο του για δυο λόγους. Ο ένας είναι η ανεξήγητη αγάπη που έχω για αυτον τον ευλογημένο άνθρωπο του Θεού, τον Θανάση όλων μας και άλλος, προφανής.
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ
Ένα βράδυ στην πλατεία της Καισαριανής είχα την τύχη να μου αφηγηθεί ο αείμνηστος πια Νίκος Κούνδουρος πως γεννήθηκε στην Μακρόνησο η φιλία του με τον Θανάση Βέγγο, από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς, ο οποίος τον βοήθησε να στήσει την σκηνή του και του έφερνε φαγητό όταν ο Κούνδουρος ήταν στην εξορία της ...εξορίας, μόνος του με το αντίσκηνο σε μια πλαγιά που την έδερνε ο άνεμος. Μου αφηγήθηκε πως διέκρινε το πηγαίο ταλέντο του σπουδαίου ηθοποιού και τον έσπρωξε να παίξει σε θεατρικό έργο που ανέβασαν οι κρατούμενοι κι αργότερα, μετά την Μακρόνησο, να βγει στον κινηματογράφο. Ο Κούνδουρος, για όσους τον γνώρισαν, εκτός από μαγικός αφηγητής πίσω από την κάμερα, ήταν μαγικός αφηγητής και στην ζωή, είχε έναν ωραίο τρόπο να σε καθηλώνει, περιγράφοντας σου ανθρώπους, καταστάσεις και να σε κάνει να βιώνεις κι εσύ τα συναισθήματα από αυτές.
Η ιστορία του ίδιου του Κούνδουρου και του Βέγγου, όπως και πολλές άλλες είναι από αυτές που σε μαθαίνουν να μην βλέπεις μόνο άσπρο μαύρο στην πολυαίμακτη πολιτική μας Ιστορία του μέσου του 20ου Αιώνα.
Σήμερα όμως θέλω να σας πω για τον Βέγγο, μια ανέκδοτη απλή ιστορία.
Ήταν ο Χειμώνας του 1976. Ο φίλος μας, ο Σπύρος Κατσουλιέρης, συμμαθητής από 12 χρονών με τον αδερφό μου στο εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Κορυδαλλού, όπου τέλειωσα κι εγώ το μετέπειτα τριτάξιο Γυμνάσιο, τον θρυλικό "Ηράκλειτο", από την νυχτερινή τεχνική Σχολή που στεγαζόταν στο κτίριο μετά το απόγευμα, πήγαινε φροντιστήριο στον Πειραιά για να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, με το τότε Ακαδημαϊκό σύστημα, ήτοι αχανής ύλη. Με τον αδερφό μου παντρεύτηκαν δυο αδερφές, του βάφτισε τον γιο αλλά πάνω απ όλα ήταν μια ζωή φίλος μας, γραμματέας μετά στα Δικαστήρια του Πειραιά, απίθανος χαρακτήρας, με τρομερό χιούμορ και ο καλύτερος αφηγητής ανέκδοτων που γνώρισα ποτέ. Δεν υπήρχε περίπτωση, όποτε είχαμε δουλειά στο Πρωτοδικείο, να μην περάσουμε από το γραφείο του. Έχασε πριν λίγα χρόνια την μάχη με τον καρκίνο.
17 χρονών λοιπόν ο Σπύρος, μαθητής της Ε'΄Γυμνασίου, εκείνο το βράδυ ήταν στην στάση περιμένοντας μαζί με άλλους πέντε πιτσιρικάδες το λεωφορείο Πειραιάς - Κορυδαλλός που διασχίζει τα λεμονάδικα, Νίκαια, Κοκκινιά, Περιβολάκι και μετά Κορυδαλλό. Έβρεχε καρέκλες και είχε πλημμυρίσει το σύμπαν. Τότε στα μέρη μας οι υποδομές ήταν για τον γάϊδαρο καβάλα. Ένα χρόνο μετά μάλιστα, το 1977, μετά από γερή βροχή, οι δρόμοι γίνανε αληθινά ορμητικά ποτάμια, θυμάμαι πρόλαβα και πέρασα γυρνώντας από τα Αγγλικά την Λεωφόρο Αθηνών, μετέπειτα Λαμπράκη με το νερό να μου φτάνει σχεδόν στην μέση και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της νύχτας η βροχή δυνάμωσε κι άλλο, δεν έβλεπες τίποτα, έρεβος και το ορμητικό νερό πια έφτασε σε μερικούς δρόμους να γίνει απροσπέλαστο. Πνίγηκε κόσμος τότε στον Κορυδαλλό και την Νίκαια. Το νερό έσκαψε μέχρι και τους τάφους και ξέθαψε τους πεθαμένους από το νεκροταφείο της Νεάπολης και οι χείμαροι των νερών τους σκόρπισαν στρους δρόμους. Ο αστικός μύθος έλεγε πως μια γυναίκα είχε κηδέψει τον αδερφό της μια εβδομάδα πριν και έπαθε νευρικό κλονισμό, διότι τα ορμητικά νερά τον ξέθαψαν και τον έφεραν μπροστά στην πόρτα της.
Όπως λοιπόν οι έξι γυμνασιόπαιδες ήταν στην στάση, παπιά από την καταρρακτώδη βροχή, περιμένοντας το επόμενο λεωφορείο, τότε τα δρομολόγια ήταν αραιά, σταμάτησε μπροστά τους ένα DCV, αυτός ο κουβάς της Citroen με τον δικύλινδρο αερόψυκτο κινητήρα των 600 cc, που είχε σχεδιαστεί για να μεταφέρει οικονομικά ένα ζευγάρι Γάλλους αγρότες και ένα σακκί πατάτες. Με την φοβερή ανάρτηση που είχαν τότε τα Citroen, από τα φθηνότερα και οικονομικότερα αυτοκίνητα του boom της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας ήταν ο γαλλικός σκαραβαίος αλλά μικρότερο σε κυβικά, χώρους και βάρος αλλά το ίδιο "σκυλί" στην αντοχή..
Ανοίγει λοιπόν το ...παραθυρόφυλλο του οδηγού προς τα πάνω, έτσι άνοιγε στο DCV, και οι μουσκεμένοι ως το κόκκαλο μαθητές ακούσανε μια γνώριμη φωνή, "Πού πάτε να σας πάω"; Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, που περνώντας τους είδε και τους λυπήθηκε.
Λοιπόν, τους φόρτωσε και τους έξι, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και τους έκανε όλους, έναν - έναν, διανομή έξω από τα σπίτια τους.
Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Θανάσης Βέγγος. Αργότερα έχοντας αρκετούς πελάτες από τον καλλιτεχνικό χώρο έμαθα κι άλλα, για την τιμιότητα του, για τα διπλάσια μεροκάματα που πλήρωνε, που οδήγησαν και την εταιρεία παραγωγής του στην χρεωκοπία, σεβόμενος και τον βοηθό του βοηθού στην δουλειά του. Κάποτε δε στο θέατρο είχε έναν συγκινητικό μονόλογο, όπου έτρεχαν αληθινά δάκρυα στα μάτια του. Ο κόσμος, που τον καταχειροκροτούσε νόμιζε πως ήταν απλά το πηγαίο ταλέντο του. Ο Βέγγος όμως έβλεπε τους δικαστικούς κλητήρες που έχοντας πάρει άδεια νυχτερινής εκτέλεσης περίμεναν για να κατασχέσουν τις εισπράξεις. Δεν άφησε όμως ποτέ απλήρωτο κανέναν εργαζόμενο, και έδινε αμοιβές πολύ υψηλότερες από κάθε άλλον, διότι είχε το ανεξίτηλο σημάδι της φτώχιας των νιάτων του αλλά κυρίως το φυσικό αίσθημα δικαιοσύνης των καλών και τίμιων ανθρώπων, που θεωρούν προσωπική ατίμωση να εκμεταλλευτούν τον συνάνθρωπο τους. Δεν ήταν απλά ταλαντούχος ηθοποιός, ήταν κάτι παραπάνω, ένας καλός Έλληνας, καλός σύζυγος, γονιός και παππούς, που ωφέλησε την Πατρίδα και τον λαό, αφήνοντας ως κληρονομιά το έργο του αλλά κυρίως το παράδειγμα του.
Χαίρομαι πολύ που βρέθηκε ένας λόγος να φιλοξενήσουμε στο αγαπημένο μας φόρουμ μια φωτογραφία και ένα κείμενο για αυτόν τον μέγα άνθρωπο, Έλληνα και ηθοποιό.
Ο Θεός να αναπαύσει την Αγία του ψυχούλα..
Στο Facebook διάβασα μια ανέκδοτη ιστορία που έγραψε ο Φαήλος Κρανιδιώτης γνωστός δικηγόρος και πολιτικός. Αναδημοσιεύω το κείμενο του για δυο λόγους. Ο ένας είναι η ανεξήγητη αγάπη που έχω για αυτον τον ευλογημένο άνθρωπο του Θεού, τον Θανάση όλων μας και άλλος, προφανής.
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟ
Ένα βράδυ στην πλατεία της Καισαριανής είχα την τύχη να μου αφηγηθεί ο αείμνηστος πια Νίκος Κούνδουρος πως γεννήθηκε στην Μακρόνησο η φιλία του με τον Θανάση Βέγγο, από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς, ο οποίος τον βοήθησε να στήσει την σκηνή του και του έφερνε φαγητό όταν ο Κούνδουρος ήταν στην εξορία της ...εξορίας, μόνος του με το αντίσκηνο σε μια πλαγιά που την έδερνε ο άνεμος. Μου αφηγήθηκε πως διέκρινε το πηγαίο ταλέντο του σπουδαίου ηθοποιού και τον έσπρωξε να παίξει σε θεατρικό έργο που ανέβασαν οι κρατούμενοι κι αργότερα, μετά την Μακρόνησο, να βγει στον κινηματογράφο. Ο Κούνδουρος, για όσους τον γνώρισαν, εκτός από μαγικός αφηγητής πίσω από την κάμερα, ήταν μαγικός αφηγητής και στην ζωή, είχε έναν ωραίο τρόπο να σε καθηλώνει, περιγράφοντας σου ανθρώπους, καταστάσεις και να σε κάνει να βιώνεις κι εσύ τα συναισθήματα από αυτές.
Η ιστορία του ίδιου του Κούνδουρου και του Βέγγου, όπως και πολλές άλλες είναι από αυτές που σε μαθαίνουν να μην βλέπεις μόνο άσπρο μαύρο στην πολυαίμακτη πολιτική μας Ιστορία του μέσου του 20ου Αιώνα.
Σήμερα όμως θέλω να σας πω για τον Βέγγο, μια ανέκδοτη απλή ιστορία.
Ήταν ο Χειμώνας του 1976. Ο φίλος μας, ο Σπύρος Κατσουλιέρης, συμμαθητής από 12 χρονών με τον αδερφό μου στο εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Κορυδαλλού, όπου τέλειωσα κι εγώ το μετέπειτα τριτάξιο Γυμνάσιο, τον θρυλικό "Ηράκλειτο", από την νυχτερινή τεχνική Σχολή που στεγαζόταν στο κτίριο μετά το απόγευμα, πήγαινε φροντιστήριο στον Πειραιά για να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο, με το τότε Ακαδημαϊκό σύστημα, ήτοι αχανής ύλη. Με τον αδερφό μου παντρεύτηκαν δυο αδερφές, του βάφτισε τον γιο αλλά πάνω απ όλα ήταν μια ζωή φίλος μας, γραμματέας μετά στα Δικαστήρια του Πειραιά, απίθανος χαρακτήρας, με τρομερό χιούμορ και ο καλύτερος αφηγητής ανέκδοτων που γνώρισα ποτέ. Δεν υπήρχε περίπτωση, όποτε είχαμε δουλειά στο Πρωτοδικείο, να μην περάσουμε από το γραφείο του. Έχασε πριν λίγα χρόνια την μάχη με τον καρκίνο.
17 χρονών λοιπόν ο Σπύρος, μαθητής της Ε'΄Γυμνασίου, εκείνο το βράδυ ήταν στην στάση περιμένοντας μαζί με άλλους πέντε πιτσιρικάδες το λεωφορείο Πειραιάς - Κορυδαλλός που διασχίζει τα λεμονάδικα, Νίκαια, Κοκκινιά, Περιβολάκι και μετά Κορυδαλλό. Έβρεχε καρέκλες και είχε πλημμυρίσει το σύμπαν. Τότε στα μέρη μας οι υποδομές ήταν για τον γάϊδαρο καβάλα. Ένα χρόνο μετά μάλιστα, το 1977, μετά από γερή βροχή, οι δρόμοι γίνανε αληθινά ορμητικά ποτάμια, θυμάμαι πρόλαβα και πέρασα γυρνώντας από τα Αγγλικά την Λεωφόρο Αθηνών, μετέπειτα Λαμπράκη με το νερό να μου φτάνει σχεδόν στην μέση και στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της νύχτας η βροχή δυνάμωσε κι άλλο, δεν έβλεπες τίποτα, έρεβος και το ορμητικό νερό πια έφτασε σε μερικούς δρόμους να γίνει απροσπέλαστο. Πνίγηκε κόσμος τότε στον Κορυδαλλό και την Νίκαια. Το νερό έσκαψε μέχρι και τους τάφους και ξέθαψε τους πεθαμένους από το νεκροταφείο της Νεάπολης και οι χείμαροι των νερών τους σκόρπισαν στρους δρόμους. Ο αστικός μύθος έλεγε πως μια γυναίκα είχε κηδέψει τον αδερφό της μια εβδομάδα πριν και έπαθε νευρικό κλονισμό, διότι τα ορμητικά νερά τον ξέθαψαν και τον έφεραν μπροστά στην πόρτα της.
Όπως λοιπόν οι έξι γυμνασιόπαιδες ήταν στην στάση, παπιά από την καταρρακτώδη βροχή, περιμένοντας το επόμενο λεωφορείο, τότε τα δρομολόγια ήταν αραιά, σταμάτησε μπροστά τους ένα DCV, αυτός ο κουβάς της Citroen με τον δικύλινδρο αερόψυκτο κινητήρα των 600 cc, που είχε σχεδιαστεί για να μεταφέρει οικονομικά ένα ζευγάρι Γάλλους αγρότες και ένα σακκί πατάτες. Με την φοβερή ανάρτηση που είχαν τότε τα Citroen, από τα φθηνότερα και οικονομικότερα αυτοκίνητα του boom της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας ήταν ο γαλλικός σκαραβαίος αλλά μικρότερο σε κυβικά, χώρους και βάρος αλλά το ίδιο "σκυλί" στην αντοχή..
Ανοίγει λοιπόν το ...παραθυρόφυλλο του οδηγού προς τα πάνω, έτσι άνοιγε στο DCV, και οι μουσκεμένοι ως το κόκκαλο μαθητές ακούσανε μια γνώριμη φωνή, "Πού πάτε να σας πάω"; Ήταν ο Θανάσης Βέγγος, που περνώντας τους είδε και τους λυπήθηκε.
Λοιπόν, τους φόρτωσε και τους έξι, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου και τους έκανε όλους, έναν - έναν, διανομή έξω από τα σπίτια τους.
Τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Θανάσης Βέγγος. Αργότερα έχοντας αρκετούς πελάτες από τον καλλιτεχνικό χώρο έμαθα κι άλλα, για την τιμιότητα του, για τα διπλάσια μεροκάματα που πλήρωνε, που οδήγησαν και την εταιρεία παραγωγής του στην χρεωκοπία, σεβόμενος και τον βοηθό του βοηθού στην δουλειά του. Κάποτε δε στο θέατρο είχε έναν συγκινητικό μονόλογο, όπου έτρεχαν αληθινά δάκρυα στα μάτια του. Ο κόσμος, που τον καταχειροκροτούσε νόμιζε πως ήταν απλά το πηγαίο ταλέντο του. Ο Βέγγος όμως έβλεπε τους δικαστικούς κλητήρες που έχοντας πάρει άδεια νυχτερινής εκτέλεσης περίμεναν για να κατασχέσουν τις εισπράξεις. Δεν άφησε όμως ποτέ απλήρωτο κανέναν εργαζόμενο, και έδινε αμοιβές πολύ υψηλότερες από κάθε άλλον, διότι είχε το ανεξίτηλο σημάδι της φτώχιας των νιάτων του αλλά κυρίως το φυσικό αίσθημα δικαιοσύνης των καλών και τίμιων ανθρώπων, που θεωρούν προσωπική ατίμωση να εκμεταλλευτούν τον συνάνθρωπο τους. Δεν ήταν απλά ταλαντούχος ηθοποιός, ήταν κάτι παραπάνω, ένας καλός Έλληνας, καλός σύζυγος, γονιός και παππούς, που ωφέλησε την Πατρίδα και τον λαό, αφήνοντας ως κληρονομιά το έργο του αλλά κυρίως το παράδειγμα του.
Χαίρομαι πολύ που βρέθηκε ένας λόγος να φιλοξενήσουμε στο αγαπημένο μας φόρουμ μια φωτογραφία και ένα κείμενο για αυτόν τον μέγα άνθρωπο, Έλληνα και ηθοποιό.
Ο Θεός να αναπαύσει την Αγία του ψυχούλα..
Last edited: