Παληα, τα συστήματα ψύξης, τα υγρόψυκτα, με ρευστό σαν ενδιάμεσο μεταφοράς θερμότητας, ήταν ατμοσφαιρικά ή ανοικτά.
Αυτό σήμαινε ότι, ήταν ένας εναλλάκτης αποβολής ( ψυγείο ), μια αντλία κυκλοφορίας ( πιο παληά ήταν βαρυτικά ), και το κύκλωμα, σωλήνες και δίοδοι. Και η εμπλοκή ή όχι, ελεγχόταν από ε΄ναν θερμοστάτη.
Οταν η πίεση υπερέβαινε ένα σημείο, το ελατήριο της τάπας ανοιγε, και το διεσταλμένο ή ο ατμός, φςςςςςςςςςςςτττττ---> όξω στην ατμόσφαιρα, και μετά, στο κύκλωμα, υποπίεση. Κλάμα. Στην υποπίεση, το ρευστό, συνήθως νεράκι, έβραζε, και ........καπούτ.
Και άμα ανέβαινες και σε κανένα βουνό, που η πίεση ελλατώνεται όσο ανεβάνεις.........άστα !
Το νερό, στην ατμοσφαιρική πίεση, βράζει υποτίθεται στους 100 βαθμούς. Και με σταθερή θερμοκρασία, απορροφά λανθάνουσα θερμότητα και ατμοποιείται. Οπότε, άσχετα αν βλέπεις σταθερή θερμοκρασία, σε λίγο, όλο το νερό, που λειτουργούσε σαν θερμοδυναμικό ενδιάμεσο εναλλαγής θερμότητας, .........αντίο. Τα πάντα είναι ατμός - Ελληνική ταινία.
Και βλέπαμε, ή βλέπουμε σε ταινίες, ένα ανοικτό καπώ, και να βγάζει ατμούς. Στην πραγματικότητα, αυτό σήμαινε κάψιμο φλάτζας, και μερικές φορές, και κολλημένη μηχανή. ( Κάτι ορολογίες που είχαν τα μαστόρια ). Και υπολογίζονταν, ( τα ψυκτικά συστήματα ) , να διατηρούν θερμοκρασίες 70-75-80-85 βαθμούς, με τους θερμοστάτες, τελείως ανοικτούς στους 85 και άνω.
Ο θερμοδυναμικός κύκλος, για απόδοση, απαιτεί υψηλές θερμοκρασίες, που τις περιορίζουν οι ιδιότητες των υλικών. Αν ήταν κεραμικά, θα άντεχαν παραπάνω, και θα είχαν μεγαλύτερη απόδοση. Αλλά, τότενες, αυτά τα υλικά είχανσιν, έτσι τα έσαχναν. Τι να κάνουμε ?
Μέχρι που κάποιος έξυπνος είπεν
-Δεν σάχνω ένα σύστημα ψύξης υπό πίεση, που ελεγχόμενα θα παένειν υψηλότερα της ατμοσφαιρικής, και το ψυκτικό ενδιάμεσο ΔΕΝ θα βράζει πριν τους 110-120-130 βαθιμούς ?
Εξυπνο το κόλπο, μια και όσο ανεβαίνει η πίεση, τόσο ανεβαίνει και το σημείο βρασμού - εξάτμισης.
Και εγένοντο τα κλειστά κυκλώματα, που όταν ανέβει η πίεση πλέον του προσδιορισμένου, ρυθμιζόμενον από την ένταση του ελατηρίου της κεντρικής τάπας, εν είδει ασφαλιστικού, η διασταλείσα ποσότητα ( όγκος ) πάει σε ένα δοχείο διαστολής, με τάπα μεγαλύτερης πίεσης, και παραμένει εκείθεν. Και όταν το σύστημα ψυχθεί, ακολουθεί την αντίστροφη οδό, και επιστρέφει στο κύκλωμα λόγω υποπίεσης.
Και πλέον, και μεγαλύτερες θερμοκρασίες έχουμε, και στα βουνά ανεβαίνουμε ( βάλε και το τούρμπο για την αραιή ατμόσφαιρα - έλλειψη οξυγόνου ), και καλύτερες μίξεις αέρα-καυσίμου έχωμεν, και μεγαλύτερη θερμοδυναμική απόδοσιν έχωμεν, αλλά, θέλει προσοχή, γιατί αν σκάσει ένα κολλάρο πχ, το ψυκτικόν, φφσσσσσσσττττττ, έφυγε σε δευτερόλεπτα, και μηχανή...............καπούτ ! Από όλα έχωμεν - Ελληνική ταινία
Και όταν ανάψει το λαμπάκιον της θερμοκρασίας, είναι πλέον αργά.
Μία πρώτη - εύκολη- αξιόπιστη "επισκευή", είναι να αλλάξουμε θερμοστάτη, και να τοποθετήσουμε έναν χαμηλότερης θερμοκρασίας, ώστε να ανοίγει πιο γράγορα για προστασία.
Αυτό το απλό, αν έκανεν ο "μάστορας" στο τζιπ Μ-151, θα είχε αποφύγει τις υπεχειλίσεις και όλα τα υπόλοιπα κακά.
Θέλει και γνώση, αλλά και ενδιαφέρον.
Φυσικά, με χαμηλότερο θερμοστάτη, η κεντρική μονάδα δεν θεωρεί την θερμοκρασία καλά, και πιθανόν να δίνει λιιιιιιιιγο πιο πλούσιο μίγμα, αλλά, στο τζιπ, αυτή η περίπτωση δεν ισχύει.
Αυτά.
Για να μην λέει κανείς, ότι "πετώμεν κορώνες, απλώς από την ζήλεια μας"