Εδώ και αρκετό καιρό μιλάμε συνέχεια για τις ψυχές που χάνονται συνέχεια στους δρόμους. Ζούμε εντελώς κατά τύχη στους δρόμους και δεν έχει αλλάξει τίποτα μέχρι στιγμής. Οι ψυχές που φεύγουν είναι το παιδί μας, η γυναίκα μας, ο αδελφός μας, ο κάθε συγγενής μας, η μάνα και ο πατέρας μας και μπορεί να είμαστε και εμείς εάν δεν αλλάξει κάτι.
Πριν από μερικές εβδομάδες, μία Κυριακή, ήμουν με τη CX και την οικογένειά μου. Μεσημέρι, πήγαμε με την κόρη μου να πάρουμε τη γυναίκα μου από εφημερία και επιστρέφαμε, κατηφορίζοντας τη Συγγρού και μετά παραλιακή για να ανεβούμε τον Κηφισσό. Ένα "φτιαγμένο" Civic Type R ήλθε δίπλα μας αριστερά και έτσι, για "χαβαλέ", έκοψε απότομα δεξιά για λίγα δευτερόλεπτα και επανήλθε στη λωρίδα του, σα να πάει να μας εμβολίσει. Γιατί???? Για ποιο λόγο να κινδυνέψει η ζωή ενός 12χρονου κοριτσιού?
Λίγες ημέρες αργότερα, πάλι το ίδιο σενάριο με το Picasso αυτήν τη φορά, στην πλατεία Ιλίου, 11:30 τη νύχτα. Επιστρέφαμε και οι τρεις από εφημερία της γυναίκας μου. Ένα, πάλι "φτιαγμένο" RX8 μπροστά, ξεκινάει με πράσινο φανάρι και σταματάει απότομα στο κέντρο της διασταύρωσης έτσι, για "αστείο". Και ερχόντουσαν από πίσω μας αυτοκίνητα με ταχύτητα... Και το έκανε αυτό και στις επόμενες 3 διασταυρώσεις, πάλι για "χαβαλέ"... Γιατί να σκοτώσει μία οικογένεια??? Τι του κάναμε εμείς, ή οποιοσδήποτε άλλος στον οποίο σίγουρα έχει κάνει τα ίδια, και θα ξανακάνει?
Προχθές, κατηφόριζα με την καταιγίδα τον Κηφισσό, νύχτα, πάλι να πάρω τη γυναίκα μου από εφημερία, μόνος μου αυτήν τη φορά (ευτυχώς). Βγαίνω στον Κηφισσό από την Ανδρέα Παπανδρέου στο Ίλιον και βλέπω μία καραμπόλα 4 αυτοκινήτων. Συνεχίζω την πορεία μου και 2 χιλιόμετρα πιο κάτω, βλέπω μόλις είχε γίνει άλλη μία καραμπόλα 4 αυτοκινήτων και είχαν σπάσει τις μπαριέρες. Είμαι στην αριστερή λωρίδα για να τους αποφύγω και ξαφνικά, ακούω ένα "μπαμ" μπροστά και κάτι εγκλωβίζεται κάτω από το αυτοκίνητο. Κάνω στην άκρη και βλέπω ένα κολωνάκι από τις μπαριέρες, το οποίο είχε εκσφενδονιστεί στην αριστερή λωρίδα από τέρμα δεξιά, να μου έχει διαλύσει το κάτω μέρος της πρόσοψης και να έχει σφηνώσει κάτω από το αυτοκίνητο. Και δε φαινόταν τίποτα, είναι εντελώς σκοτεινά εκεί και έβρεχε καταρρακτωδώς... Εάν με είχε χτυπήσει στον τροχό, ίσως να μην έγραφα αυτήν τη στιγμή...
Ζούμε κατά τύχη, αυτό είναι που με πικραίνει και δε γίνεται τίποτα για αυτό.